مىخورد و مىخوابد و غرايز حيوانى خود را اشباع مىكند مطرح نبوده باشد بلكه تنها جنبهء روحانى تكامل يافتهء او مورد توجه فرد دنباله رو بوده باشد . در اين نوع هم مادامى كه راهبر جنبهء معبودى به خود نگرفته است از نظر سير و سلوك دست راهرو را مىتواند به طور كامل بگيرد .
ششم - با اهميتترين نوع اين است كه دنباله رو به اصطلاح معمولى فرد سر سپرده بتواند تشخيص بدهد كه آيا توانسته است از جويبار محدود عبور كرده به اقيانوس بىكران به پيوندد يا نه .
زيرا چنان كه گفتيم ممكن است فردى از انسان موجودى را آن چنان مورد ريزش فعاليت درونى خويش كند كه او را با تمام محدوديتى كه دارد تا بىنهايت اوج بدهد و بگستراند . مخصوصا در موجود انسانى كه به جهت داشتن روح شايستگى تا بىنهايت يك امر طبيعى است . اگر انسان در سير و يا سلوك واقعا بخواهد رو به بىنهايت برود محال است كه تمام موجودات را زير پا نگذارد ، اگر چه همه انسانها جزيى از آن موجودات بوده باشد . بزرگترين دليل اين مدعا اين است كه هر اندازه هم رهبر در نظر راهرو بىنهايت جلوه نمايد بالاخره همان راهرو « اگر چه قصدى هم نداشته باشد » بالاخره روزى به مقام همان رهبرى خواهد رسيد ، و رسيدن به مقام رهبرى بدون عبور از تمام نقاط هستى كه يكى از آنها هم موجوديت رهبر است امكان پذير نخواهد بود . اين حقيقت كه راهرو در هر مقامى كه باشد بالاخره در وسط راه است ، نشان مىدهد كه رهبر يا قطب هر اندازه هم كه با عظمت بوده باشد سر منزل نهايى نيست ، و چون سر منزل نهايى نيست نبايستى تا حدود پرستش به مسافر راه حق جلوه نمايد ، زيرا او را از راه رفتن باز خواهد داشت . چنان كه روزى سر گذشت خود راهبر همين بود كه در مقابلش راهبرى او را هدايت مىكرد ، و اگر آن راهبر او را تا بارگاه موجوديت خود مىآورد ، سپس او را در همان نقطه ميخكوب مىكرد ، او امروزه نمىتوانست كسوت رهبرى بپوشد .
البته چنان كه گفتيم اصل تبعيت يك اصل بسيار ضرورى است و توجه با تمام شخصيت يك فرد انسانى بيك موضوع به شرط اين كه سد راه او نباشد ، يعنى اقيانوس

212