متعددى وجود دارد .
يكم - رهبر از طريق تعليم و تربيت طبيعى راهرو را آمادهء حركت به سوى كمال مىسازد ، و چنان كه جبران خليل جبران مىگويد : چراغى به دست گرفته ، شخص راهرو را تا آستانهء روح خويشتن هدايت مىكند ، پس از آن كه راهرو به آستانهء روح خويش قدم گذاشت ، با يك اقيانوس بىكران و ژرفايى روبرو مىگردد . راهبر بايستى به اين تماشا و نظاره و خيره شدن به اقيانوس خويشتن كه راهرو به آن رسيده است قناعت نورزد ، بلكه بايستى او را كمك نمايد ، تا به آن اقيانوس خم شده خويشتن را دقيقاً دريابد .
و روشن است كه مقصود از دريافت خويشتن شناخت حقيقى روح نيست ، زيرا چنان كه گفتيم : اين كار امكان پذير نمىباشد ، بلكه با خم شدن و در خويشتن نگريستن او را به قاره هاى پر نمود و فعاليت و جنب و جوش « من خويشتن » آشنا مىسازد هنگامى كه به اين مرتبه رسيد ، جهان خارجى به كمك او مىشتابد ، دريافتهايى كه از جهان خارج به او دست مىدهد ، پر معناتر و داراى مفاهيم بسيار عالى مىگردد ، او مىتواند از ترانهء يك پرندهء ظريف كه در سايهء برگى آرميده است صداى خدا را بشنود و در عين حال بداند كه اين ترانه يك جريان طبيعى است كه در باد پاى قوانين طبيعى انجام مىگيرد . البته اين حالت روانى كه در طبيعت و ما وراى طبيعت نشان داده مىشود ، ممكن است بدون استاد و رهبر نيز ايجاد شود ، ولى با اين كه ممكن است در اين راه به انحرافاتى دچار گردد ، احتياج به گذشت زمانهاى بس طولانى دارد .
به عبارت ديگر تفاوت زيادى است ميان آن كه يك فرد انسان بگردد ، جستجو كند و گلى پيدا كند و از عطر آن بهره مند گردد ، و اين كه پهلوى گلى نشيند و تدريجا همان گل در درون او حالت دريافتى پيدا نموده و تمام خواص گل را در خود ببيند ، مانند زيبايى و طراوت برگهاى گل و شكل ظريف و عطر روح افزاى آن .
دوم - رهبر با يك قيافه يا يك جمله و به عبارت عمومىتر با يك سخن و يا كردارى در روح راهرو ضربهء بسيار مؤثرى ايجاد مىنمايد كه باعث انفجار روانى راهرو

210