لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ » 39 : 42 [1] ( خداوند ارواح انسانى را در موقع مرگ و در موقع خواب به سوى خود مىگيرد . و آن چه را كه مرگش فرا رسيده است ، نمىگذارد به سوى كالبد بر گردد و آن چه از مدت زندگانيش باقى است ، او را رها مىكند ، تا دو باره بدن را اداره كند ، ولى همين رها شدن براى مدت معينى است كه براى زندگانى شخص تثبيت شده است . در اين گرفتن و رها كردن آياتى است براى مردم انديشمند ) .
مهمترين اين آيات مسئلهء ميعاد و برگشت ارواح به ابدان است پس از مرگ .

[1] سوره زمر ، آيهء 42 . .

196