و تكبر رو به اسباب طبيعى مىآوريم ، نه ، بارها ما راه را گم كرده‌ايم . خداوندا باز اين دفعه راه را از دست داده‌ايم ، بىراهه مىرويم ، ما غلط رفته‌ايم ، دست ما را بگير و دو باره به راه راست هدايت فرما .
همين پشيمانى و اعتراف به گم شدن است كه دلالت بر وجود وجدان الهى در درون انسانها مىكند ، و روشن مىگردد كه انسانى كه در صدد اعتراف بر مىآيد ، هنوز به مرحلهء نابودى وجدان نرسيده و مهر سقوط شخصيت به روان او نخورده است ، به مرحلهء نرسيده است كه خداوند مىفرمايد :
« خَتَمَ الله عَلى قُلُوبِهِمْ وَعَلى سَمْعِهِمْ وَعَلى أَبْصارِهِمْ غِشاوَةٌ وَلَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ » 2 : 7 [1] ( خداوند بر دلهاى آنان مهر زده در گوشها و ديده گان آنان پرده تاريك قساوت و جهل را فرود آورده است . آنان عذاب بزرگى را در انتظار دارند . ) < شعر > ( ( 58 ) ) كاى كمينه بخششت ملك جهان من چه گويم چون تو مىدانى نهان < / شعر > حكمت نيايش با زبان جلال الدين مىگويد : با اين كه او داناى آشكار و نهان است و با اين كه :
« يَعْلَمُ خائِنَةَ اَلأَعْيُنِ وَما تُخْفِي اَلصُّدُورُ » 40 : 19 ( 2 ) ( او دقيقترين انحراف چشم و آن چه در لابلاى روان انسانى مخفى است مىداند ) .
با اين حال خود او فرمان داده است كه او را بخوانيم و با او به مناجات بپردازيم :
« اُدْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ » 40 : 60 ( 3 ) ( مرا بخوانيد شما را اجابت خواهم كرد . )

[1] سوره بقره ، آيه 7 . . ( 2 ) سوره غافر ، آيه 19 . . ( 3 ) سوره غافر ، آيهء 60 . .

83