كه گويى هر لحظه خدا را در جلوهء ديگرى مىبينم .
آرى حقيقتاً همين طور است كه انسان هنگامى كه در بارهء مقام شامخ ربوبى از اعماق وجدان مىانديشد و تمام « من » خود را در جريان دريافت الهى مىگذارد ، كاملًا در مىيابد كه هر لحظه با زندگانى جديدى روبرو مىگردد ، و در اين زندگانى جديد تازگى روح را احساس مىكند ، و در اين تازگى روح ، تازگى ارتباط و تماس با خدا را در مىيابد .
< شعر > اى خدا اين وصل را هجران مكن سر خوشان عشق را نالان مكن باغ جان را تازه و سر سبز دار قصد اين بستان و اين مستان مكن ( ( 1802 ) ) شرح گل بگذار از بهر خدا شرح بلبل گو كه شد از گل جدا < / شعر > لحظه‌اى چند شرح گل را كنار بگذاريد و به شرح بلبل بپردازيد زيبايىهاى جهان هستى كه انسانها را به خود جلب مىكند براى خود واقعياتى هستند كه مطابق عوامل و انگيزه ها به موجوديت خود ادامه مىدهند و در شرايط مخصوصى براى ما زيبا جلوه مىكنند . و دل و جان از ما مىربايند .
واقعياتى هستند كه ما مىتوانيم در حدود اختيارات خود در باره آنها اثرى ايجاد كنيم . تصرفى نماييم ، و براى بهره بردارى زندگانى مادى و معنوى خود آماده بسازيم در موضوع زيبايىهاى مطلق آن چه كه غالباً براى ما مطرح است اين است كه آن زيبايى را به عنوان زيبايى براى خود مطرح ساخته لذت درك آن زيبايى را مورد محاسبه قرار بدهيم و در باره آن زيبايى و مراتب گوناگون و شرايط آن كتابها بنويسيم ، ولى آن چه كه مورد توجه ما قرار نمىگيرد ، مسئلهء خود ماست كه به آن زيبايى جلب شده ايم

781