لذا آن را در شكل استمرار و اتصال كه به صورت واحدى در مىآيد احساس مىكنيم ، و همين جهان نو را كهنه تصور مىكنيم ، مثالهايى كه اين مطلب را روشن مىكند از قرار ذيل است :
هنگامى كه آتش گردان را در دست خود با شتاب بگردانيم ، خواهيم ديد : يك دايرهء حقيقى نمودار مىگردد كه به هيچ وجه آن دايره را نمىتوانيم از نظر حس بينايى به نقطه هاى گسيخته تجزيه كنيم ، در صورتى كه آتش گردان مفروض يك موجود محدودى است كه به جهت حركت از نقطه هاى نزديك به هم عبور نموده است .
اگر شاخه هاى آتش را با سرعت در دست حركت بدهيد ، فقط يك خط مستقيم طولانى به شما نشان مىدهد كه هيچ گونه نقاط را در آن نمىتوان تشخيص داد .
اين است كه حركت سريعى كه در جهان طبيعت وجود دارد ، در قرآن مجيد در يكى از آيات مىفرمايد :
« وَتَرَى اَلْجِبالَ تَحْسَبُها جامِدَةً وَهِيَ تَمُرُّ مَرَّ اَلسَّحابِ » 27 : 88 [1] ( تو كوه ها را مىبينى و گمان مىكنى آنها راكد و ايستاده‌اند در صورتى كه آنها مانند ابرهاى گذران در حركتند ) « كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِي شَأْنٍ » 55 : 29 [2] ( در هر روزى او ( خدا ) در كارى است . ) تفسير ابيات چند بيت گذشته كه مورد بحث و بررسى قرار داديم ، يكى از موارد بسيار پر معناى مثنوى جلال الدين است .
خرگوش در رفتن به سوى شير تأخير زيادى كرد ، زيرا مكرى كه طرح كرده بود ، اقتضاى چنان تأخير را مىكرد ، پس از گذشت مدتى خود را

[1] سوره النمل ، آيه 88 . .
[2] سوره الرحمن ، آيه 92 . .

523