ديگر بار بيان كردن شير ترجيح جهد بر توكل < شعر > ( ( 929 ) ) گفت شير آرى ولى ربّ العباد نردبانى پيش پاى ما نهاد ( ( 930 ) ) پايه پايه رفت بايد سوى بام هست جبرى بودن اينجا طمع خام ( ( 931 ) ) پاى دارى چون كنى خود را تو لنگ دست دارى چون كنى پنهان تو چنگ ؟
( ( 932 ) ) خواجه چون بيلى به دست بنده داد بىزبان معلوم شد او را مراد ( ( 933 ) ) دست همچون بيل اشارتهاى اوست آخر انديشى عبارتهاى اوست ( ( 934 ) ) چون اشارتهاش را بر جان نهى در وفاى آن اشارت جان دهى ( ( 935 ) ) پس اشارتهاش اسرارت دهد بار بر دارد ز تو كارت دهد ( ( 936 ) ) حاملى محمول گرداند تو را قابلى مقبول گرداند تو را ( ( 937 ) ) قابل امر ويى قابل شوى وصل جويى بعد از آن واصل شوى ( ( 938 ) ) سعى شكر نعمت قدرت بود جبر تو انكار آن نعمت بود ( ( 939 ) ) شكر نعمت نعمتت افزون كند كفر نعمت از كفت بيرون كند ( ( 940 ) ) جبر تو خفتن بود در ره مخسب تا نبينى آن درو درگه مخسب ( ( 941 ) ) هان مخسب اى جبرى بىاعتبار جز به زير آن درخت ميوه دار ( ( 942 ) ) تا كه شاخ افشان كند هر لحظه بار بر سر خفته بريزد نقل و زاد ( ( 943 ) ) جبر خفتن در ميان ره زنان مرغ بىهنگام كى بايد امان ( ( 944 ) ) ور اشارتهاش را بينى زنى مرد پندارى و چون بينى زنى ( ( 945 ) ) اين قدر عقلى كه دارى گم شود سر كه عقل از وى بپرد دم شود ( ( 946 ) ) ز انكه بىشكرى بود شوم و شنار ( 1 ) مىبرد بىشكر را تا قعر نار ( ( 947 ) ) گر توكل مىكنى در كار كن كسب كن پس تكيه بر جبار كن تكيه بر جبار كن تا وارهى ور نه افتى در بلاى گمرهى < / شعر >

( 1 ) شنار عيب و نقص . .

431