طنز و انكار كردن پادشاه جحود و نصيحت ناصحان او را < شعر > ( ( 870 ) ) ناصحان گفتند از حد مگذران مركب استيزه را چندين مران بگذر از كشتن مكن اين فعل بد بعد از اين آتش مزن در جان خود ( ( 871 ) ) ناصحان را دست بست و بند كرد ظلم را پيوند در پيوند كرد ( ( 872 ) ) بانگ آمد كار چون اين جا رسيد پاى دار اى سگ كه قهر ما رسيد ( ( 873 ) ) بعد از آن آتش چهل گز بر فروخت حلقه گشت و آن جحودان را بسوخت ( ( 874 ) ) اصل ايشان بود آتش ز ابتدا سوى اصل خويش رفتند انتها ( ( 875 ) ) هم ز آتش زاده بودند آن فريق جزوها را سوى كل باشد طريق هم ز آتش زاده بودند آن خسان حرف مىراندند از نار و دخان ( ( 876 ) ) آتشى بودند مؤمن سوز و بس سوخت خود را آتش ايشان چو خس ( ( 877 ) ) آن كه بوده است امّه الهاويه ( 1 ) هاويه آمد مر او را زاويه ( ( 878 ) ) مادر فرزند جوياى وى است اصلها مر فرعها را در پى است ( ( 879 ) ) آب اندر حوض اگر زندانى است باد نشفش مىكند كان كانى است ( ( 880 ) ) مىرهاند مىبرد تا معدنش اندك اندك تا نبينى بردنش ( ( 881 ) ) وين نفس جانهاى ما را همچنان اندك اندك دزدد از حبس جهان ( ( 882 ) ) تا إليه يصعد أطياب الكلم صاعدا منا الى حيث علم ( ( 883 ) ) ترتقي انفاسنا بالمنتقى متحفا منا الى دار البقا ( ( 884 ) ) ثم تأتينا مكافات المقال ضعف ذلك رحمة من ذى الجلال ( ( 885 ) ) ثم يلجينا الى امثالها كى ينال العبد مما نالها ( ( 886 ) ) هكذا تعرج و تنزل دائما ذا فلا زالت عليه قائما ( ( 887 ) ) پارسى گوييم يعنى اين كشش ز ان طرف آيد كه آمد اين چشش ( ( 888 ) ) چشم هر قومى به سويى مانده است كان طرف يك روز ذوقى رانده است < / شعر >

( 1 ) هاويه يكى از دركات دوزخ است . .

401