ادراك مبصر بى واسطهء نور ديگر چون شعاع صورت نبندد ، با آن كه شعاع از غايت ظهور در آن حالت غير مرئى مىنمايد تا طائفه اى انكار آن مىكنند . نورى كه واسطهء ادراك شعاع بود : بر آن قياس بايد كرد « نُورٌ عَلى نُورٍ يَهْدِي الله لِنُورِه من يَشاءُ » .
وصل كنه ذات حق و غيب هويت مطلق او تعالى و تقدّس مدرك و مفهوم و مشهود و معلوم هيچ كس نتواند بود [ 12 ] ، كما أخبر هو عن نفسه بقوله ، « وَلا يُحِيطُونَ به عِلْماً » . « غيب هويّت حق » سبحانه اشارت است به اطلاق او سبحانه به اعتبار لا تعيّنش ، يعنى ، حضرت ذات بىتقيّد به اعتبار ما عدا و عدم اعتبار ما عدا . و اين حضرت را « غيب الغيب » و « ابطن كلّ باطن » و « هويت مطلقه » نيز گويند .
و حق سبحانه از حيثيّت اطلاق مذكور لا يصحّ أن يحكم عليه به حكم أو يعرف أو يضاف اليه نسبة ما من وحدة أو وجوب وجود أو مبدئيّة أو اقتضاء ايجاد أو صدور أثر أو تعلَّق علم منه بنفسه أو بغيره ، زيرا كه اين همه مقتضى تعيّن و تقيّد است . و شك نيست در آن كه تعقّل هر تعيّنى مسبوق است به لا تعيّن ، و او به اعتبار لا تعيّن مجهول مطلق چه هيچ شبهه نيست كه جواسيس تخيّلات و اوهام را پيرامون اين حضرت و مقام راهگذر بر بسته است ، و طايران عقول و افهام را در طيران هواى او دون درك المرام بال و پر شكسته .

« 1 » تحيرا : فيك تحيرا JD

26