يوافقه الأمر بلا واسطة .
چنان كه وجود عبد مأمور به ايجاد حق است سبحانه و تعالى ، همچنين وجود فعل مأمور به نيز به ايجاد اوست . پس ما دام كه امر تكويني به وجود فعل مأمور به تعلَّق نگيرد ، انقياد امر تكليفى از عبد مأمور ممتنع است .
آرى ، چيزى را كه به خود وجود نباشد چون تواند به خود بر معدومى ديگر افاضهء وجود كردن و او را از كتم عدم به صحراى وجود آوردن ؟ عزيز من « وَالله خَلَقَكُمْ وَما تَعْمَلُونَ » مىخوان و هستى ذات و فعل خود از حضرت بىچون مىدان !
< شعر > عين ممكن كه پيش اهل شهود نيست في حدّ ذاته موجود فعلش از وى وجود چون يابد نيست از نيست بود چون يابد آن مثل ياد كن كه صاحب هش « ثبّت العرش » گفت « ثمّ انقش » < / شعر > اگر سائلى پرسد كه چه فايده باشد در آن كه حق تعالى بنده را به چيزى امر فرمايد كه « بكن » و نخواسته باشد كه آن فعل از وى صادر گردد ، جواب گوئيم كه تكليف حاليست از احوال عين ثابتهء عبد ، و عبد را استعدادى خاص هست مر تكليف را كه آن استعداد خاص مغاير استعداد فعل مأمور به است .
پس عين عبد به آن استعداد خاص خويش از حق سبحانه طلب مىكند كه « مرا به چيزى تكليف كن كه در استعداد من مطلقا قبول آن ننهاده باشى » .
پس حق سبحانه به آن طلب استعداد خاص او را به آن تكليف مىفرمايد و نمىخواهد كه آن مأمور به از آن عبد مأمور واقع گردد . چرا ، كه حق تعالى عالم است به آن كه او را در اصل استعداد قبول آن نيست . پس هر آينه وقوع ضدّ مأمور به از وى متوقّع باشد . و فايده و حكمت در اين تمييز مستعدّ قبول مأمور به باشد از غير مستعد . و الله أعلم .
و ليس المأمور بالأمر بلا واسطة الا الشيء المعدوم المعلوم الكائن عند الآمر و به خاصة ، لا الشيء الموجود قبل الأمر ، ضرورة امتناع إيجاد الموجود بخلاف المأمور بواسطة ، فانّه ليس إلَّا الموجود خاصّة لامتناع تكليف المعدوم بالأوامر و النواهي .

176