حركت حبى ذاتى هميشه در حركت است تا به حضرت شهادت مطلقه واصل بشود و در تحت اسم ظاهر درآيد كه سالك در حضرت شهادت ، معانى كليهء حقيقيه را به صور آنها بيابد و سكون و آرامش به دست آورد . لذا محسوسات روشنترين بديهياتند ، پس يقين و علم ذوقى و ايمان غيبى و تجلى شهودى حاصل نمىشود مگر در اين حضرت شهادت مطلقه و به واسطهء اين حضرت ، لذا دنيا كه حضرت شهادت مطلقه است مزرعهء آخرت است ، پس حضرت شهادت ، سكينهء رب شده است .
و جسم عنصرى كه تابوت نفس ناطقه است مجمع جميع صور معانى حقيقيه است ، و خداوند در قرآن فرمود : * ( أَنْ يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيه سَكِينَةٌ من رَبِّكُمْ ) * ( بقره : 248 ) و چون مزاج انسان صلاحيت دارد كه وحدت اعتدالى قلبيهء ساكنهء مطمئنه از ميلهاى انحرافى در او ظاهر شود و ديگر مزاجها را اين قابليت نيست پس اين وحدت اعتداليه به اين نكتهء لطيف ، محل قرب و سكينهء كمال رب و ظهور اوست ، از اين جهت شيخ گفت تابوتى كه در او سكينهء رب است .
فرمي به في اليمّ ليحصل بهذه القوى على فنون العلم فأعلمه بذلك أنّه و ان كان الروح المدبّر له هو الملك ، و أنّه لا يدبّره إلَّا به ، فأصحبه هذه القوى الكائنة في هذا الناسوت الذي عبّر عنه بالتابوت في باب الإشارات و الحكم .
پس در دريا انداخته شد ( كه مراد علم محيط به كل است چه يم صورت آن است . ) تا به وسيلهء اين قواى ياد شده مستعلى و قاهر و قادر بر فنون علم باشد و آنها را تحصيل كند ( فنون علم يعنى ذوقيه ، برهانيه ، بديهيه ، كسبيه ، كتابيه ، كلاميه ، رقميه ، لفظيه ، تشبيهيه و تنزيهيه ) . پس حق سبحانه ، موسى را به نهادن در تابوت و القايش در يم اعلام فرمود كه هر چند روح مدبّر موسى در مدينهء جمعيت انسانى او ملك است و لكن ملك ، مدبّر او نيست مگر به واسطهء اين تابوت پس خداوند همنشين گردانيد با موسى اين قواى كائنة در اين ناسوت را كه از آن در باب اشارات و حكم به تابوت تعبير شده است .
يعنى اشاره است به اينكه نفس انسانيه در تابوت بدن قرار گرفت و در يم علم انداخته شد تا بر فنون علم مستعلى شود ، و اين بيان و امثال اين بيان در اين كتاب شريف فصوص الحكم و همچنين در فتوحات مكيه و صحف تفسيريهء اهل عرفان و خلاصه مطلق آثار قلمى اين بزرگان در بيان آيات قرآنيه تفسير انفسى قرآن است كه

537