حق و ظهور او در مجالى متعدده است عارف و آگاهند ) . به صورت انكار در مىآيند و عبادت صور را انكار مىكنند ( كه اين معبودات متعينه را انكار مىنمايند با اينكه مىدانند همين معبودات ، مجالى حقند ) . اين انكار از جهت مرتبهء آنان در علم است كه آن مرتبه به آنان عطا مىكند ( يعنى آنان را به حكم بينش و دانششان بيدار مىكند ) كه به حكم وقت باشند ، يعنى حكم رسولى كه به او ايمان آوردند ( چون بينش و دانش لدنى آنان ايجاب مىكند وجوب متابعت نبى را و نبوت هم اقتضا نمىكند مگر انكار بر پرستش معبودات متعينه را لذا اين عارفان به پيروى از انبيا انكار كردند ) و به اين اتباع از انبيا مؤمنان ناميده شدند .
فهم عبّاد الوقت مع علمهم بأنّهم ما عبدوا من تلك الصور أعيانها .
اين زمرهء عارفان بالأمر عابدان وقتند . با اينكه عارفان بالأمر ، عالمند كه آن مردم عابد مجالى پرستش نكردند آن اصنام و مجالى را از جهت اعيان ( متكثرهء مسمّاة به اسماى كونيه بودن آن مجالى و اصنام بلكه آنان پرستش كردند از اين حيث كه مقربشان به حق است كه خداوند از آنان حكايت فرمود : * ( ما نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونا إِلَى الله ) * .
و إنّما عبدوا الله فيها بحكم سلطان التجلَّي الذي عرفوه منهم .
همانا عباد اصنام به حكم سلطان تجلىيى كه عابدان از معبودان نموده‌اند خدا را در آن معبودان كه مجالى تجلى هستند پرستش كردند .
خلاصه اينكه صفات جمال و جلال الهى در مقام بروز و ظهور فعل حق كه عبارت از تجليات اوست آنان را به سوى خود جلب كرد ، هر چند كه به ظاهر در صورت جزئيه متوقفند و پايبند اصنام و اجسامند .
و جهله المنكر الذي لا علم له بما تجلَّى و ستره العارف المكمّل من نبىّ و رسول و وارث عنهم ، فأمرهم بالانتزاح عن تلك الصور لمّا انتزح عنها رسول الوقت اتباعا للرسول طمعا في محبة الله إيّاهم بقوله * ( قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ الله فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ الله وَيَغْفِرْ لَكُمْ ) * .
و منكرى كه عالم نيست به اينكه حق است كه در صور كونيه متجلى است ، بدان جاهل ماند و عارف مكمل خواه نبى و خواه رسول و خواه وارثانشان ساتر آن است .
بنا بر اين ، اين عارف مكمل محجوبان را به پيروى از رسول وقت ، از پرستيدن صور معبود اجتناب مىنمايد ، از جهت طمع و آرزو داشتن در محبت خداوندى مر آنان را

523