رب است كه در عين ظاهر مىشود ) . پس عين موجوده قبول كرده است كه فعلى به او اضافه و نسبت داده شود پس عين راضى شد به آن چه كه در او ظاهر مىشود و از او ظهور مىكند . يعنى افعال ربش ( به اعتبار قرب فرايض و نوافل ) پس آن افعال مرضى ربش است زيرا هر فاعل و صانعى از فعل و صنعت خود راضى است براى اينكه فعل و صنعتش را در آن به تمام و كمال اعطا كرده است و حق صنعت را داده است و آن چه كه حكمتش اقتضا مىكرد وفا كرده است . حق تعالى فرمود : * ( أَعْطى كُلَّ شَيْءٍ خَلْقَه ثُمَّ هَدى ) * ( طه : 50 ) يعنى بيان كرده است كه خلق هر چيزى را به او عطا كرده است . پس قبول نقص و زيادة نمىكند .
فكان إسماعيل بعثوره على ما ذكرناه عند ربّه مرضيّا و كذا كلّ موجود عند ربّه مرضي و لا يلزم إذا كان كل موجود عند ربّه مرضيّا على ما بيّنّاه أن يكون مرضيّا عند ربّ عبد آخر لأنّه ما أخذ الربوبيّة إلَّا من كلّ لا من واحد .
فما تعيّن له من الكلّ إلَّا ما يناسبه ، فهو ربّه و لا يأخذه أحد من حيث أحديّته .
پس اسماعيل به سبب اطلاعش بر آن چه گفتيم ( كه سعادت و شقاوت راجع به معرفت و عدم معرفت است ) ، نزد ربش مرضى بود و همچنين هر موجودى نزد رب خود مرضى است ( چه شقي باشد چه سعيد ) . از اينكه هر موجودى نزد رب خود ، مرضى است لازم نمىآيد كه نزد رب عبد ديگر هم مرضى باشد ( كه عبد مضل در نزد رب عبد هادى يا بالعكس ، مرضى باشد ) زيرا عبد ربوبيت را از حضرت جمعيت نگرفته است بلكه از حضرت اسمى از اسماء الله گرفته است .
پس آن چه كه مطابق استعداد عبد است و به گرفتن آن قابليت داشت رب خاص او است و هيچ كس قبول نمىكند رب را و نمىگيرد او را از حيث احديت حق ( بلكه از حيث الهيتش مىگيرد ) .
از اين رو هر يك از موجودات از رب مطلق نمىگيرد مگر آنى را كه مناسب اوست و همان را قبول مىكند و از جميع انواع ربوبيات نمىگيرد .
و لهذا منع أهل الله التجلَّي في الأحديّة اهل الله كه عارفين باللَّه هستند از تجلى در احديت ( يعنى طلب تجلى از مقام احديت ) منع شده‌اند .
يعنى انكشاف حق تعالى در حضرت احديت كه براى او سبحانه هست اهل الله از آن

198