اصلى خود محتجب شدى ، هر چيزى كه مظهر و آيينهء وجود ذات من خواستى شد ، اولا و ثانيا ، از روشنايى شعله‌ها و شعاعهاى عظمت و جلال اطلاق نور من سوخته و ناچيز شدى .
در اين بيت معنى اين حديث را تضمين كرده است كه : « إنّ لله تعالى سبعين ألف حجابا من نور و ظلمة لو كشفها لأحرقت سبحات وجهه ما أدركه بصره من خلقه » و به لسان الجمع ، اين معنى را نظم داده .
السبحات جمع سبحة ، و هي : ما يسبّح به ، كالبلغة اسم لما يبتلغ به ، و منه سمّيت السبحة لما يسبّح و يعدّ به التسبيحات ، فاستعار بها هاهنا عن عظمة ظهور النور الوجهي و شدة شعاعه الذي يسبّح و يقدّس الوجه ، كل من ظهر عليه ذلك الشعاع .
و تحقيق معنى اين حديث آن است - و الله و رسوله اعلم - كه : ظهور نور وجود مطلق كه از آن جهت كه مواجه همگى حقايق عالم است ، وجه حق نام دارد بر حكم مبدئيّت موقوف بود و تحقّق حكم مبدئيّت جز به واسطهء مرتبهء الوهت و برزخيّتى كه در او است ، ميان معلومات علم و ميان وجود و ميان وجوب و ميان امكان ، محقّق نمىتوانست بود ، زيرا كه علم به عالم من حيث انّه عالم ، از علم به ذات اقدس به اين برزخيّت و مرتبهء الوهيّت ، متميّز شد و اين برزخيّت مذكور حقيقتى بود كلَّى ، مشتمل بر هفت نسبت ، و حقيقت كلى هر يك از ايشان در وى به حسب اين مرتبهء الوهت بر همه مشتمل كه اين نسب و حقايق هفتگانهء مذكور معيّنات ائمّهء اسماى سبعه‌اند ، در همين مرتبهء الوهت ، و ائمّهء سبعهء اسماء يكى اسم حىّ است ، و دوم اسم عالم ، و سوم اسم مريد ، و چهارم اسم قادر و پنجم اسم قائل ، و ششم اسم جواد ، و هفتم اسم مقسط ، كه هر يك از اين اسما ، ركنى است معظم در باب توجّه وجه به امر ايجاد و امداد هر ذره اى از ذراير موجودات ، لا جرم چون حضرت جمع وجودى و الله از غيب و باطن به جهت تحقيق كمال پيدايى و اظهار كمالات اسمايى خود ، متوجّه امر ايجادى شد ، اول در اين مرتبهء الوهت از حيثيّت اين برزخيّت و حقايق سبعهء مذكور و حكم اشتمال هر حقيقتى

725