در من معنيى است ، و آن معنى ، جمعيّت حقيقى است كه گواه من است بر پدرى من مر آدم را .
يعنى : اگرچه تعيّن اين صورت مزاجى عنصرى مرا اصل و پدر آدم است ، اما از دو جهت و دو معنى ، من پدر و اصل آدمم :
يكى ، آن كه حقيقت آدم غير آن برزخيّت ثانى الوهى - ميان علم و وجود كه صورت حضرت است - نبوده است ، چنان كه گفتند كه : « خلق الله آدم على صورته » . و امام حقيقت من ، آن حقيقة الحقائق ، و برزخيّت اول أكبر است ميان احديّت ذات و واحديّت او ، و آن برزخيّت اول و حقيقة الحقائق اصل و منشأ اين برزخيّت ثانى است بما اشتملت عليه ، پس من از اين جهت پدر او بوده باشم .
و اما جهت و معنى دوم كه گواه است بر پدرى من آدم را ، آن است كه روح و نفس ناطقه و مدبّر اين صورت آدم ، نفس كل و لوح المحفوظ و روح مضاف است ، اما روح و نفس ناطقه و مدبّر اين صورت اجمالى عنصرى من ، روح اعظم و قلم أعلى است ، كما قيل : « و الذي نفس محمد بيده » و ما في يد الكاتب الخالق ، غير القلم و روح اعظم ، اصل و منشأ وجود نفس كل و لوح المحفوظ است ، لا جرم از جهت اين معنى ديگر كه مرا است من پدر آدمم از روى معنى ، اگرچه او پدر من است ، از روى صورت .
< شعر > و نفسي عن حجر التجلَّي برشدها تخلَّت و في حجر التّجلَّي تربّت [1] < / شعر > و نفس يگانهء من از قيد حجر و منع از كمال اطلاق ، در جميع تصرّفات در عالم كه از جهت آن تا به رشد تحقّق به كمالات اسمايى ، تمام متحلَّى و آراسته شدى ، از

[1] . الحجر ، بالفتح : المنع ، رشدها : هداها . الحجر ، بالكسر : الحصن .

658