« لكلّ نبيّ رفيق ، و رفيقي عثمان » و در حق على ( رض ) فرمود كه : « أنا مدينة العلم و عليّ بابها » و « لا فتى إلَّا على لا سيف إلَّا . . . » و در حق عموم صحابه فرمود كه :
« اصحابي كالنّجوم ، بأيّهم اقتديتم اهتديتم » .
پس چون از مجموع فضائل خود هر يك را به حصّه اى مخصوص گردانيده بود و ميراث داده ، لا جرم كرامات ايشان اثرى بود از آن حصّه كه از ايشان ظاهر مىشد .
< شعر > فمن نصرة الدين الحنيفيّ بعده قتال ابي بكر لآل حنيفة < / شعر > پس جنگ و مقاتلت كردن ابو بكر - رضي الله عنه - مر آل حنيفه را كه قبيلهء مسيلمهء كذّاب - لعنه الله - بودند - و هو مسيلمة بن حبيب بن حنيفة بن لجيم بن صعب بن علي بن بكر بن وائل - كه آن مقاتلت خالص از براى دين و نصرت دين مسلمانى بود ، نه از براى عصبيّت نفسانى و طلب جاهى و حظَّى از حظوظ دنيوى و اين طلب نصرت دين ، خالصا مخلصا ، و مقاتلت او كرامتى بود كه از او ظاهر شد از آثار فضايل مصطفى - صلَّى الله عليه و سلَّم - كه به طريق ارث [1] به وى رسيده بود . و الله المرشد .
< شعر > و سارية الجاه للجبل النّداء من عمر و الدار غير قريبة < / شعر > و سارية كه يكى از سروران لشكر عمر - رضي الله عنه - كه به عراق فرستاده بود چون نزديك نهاوند ، كفّار بر وى و لشكر وى ، كمين كرده بودند در واديى ، و او با لشكر خود از آن جا گذر مىكرد ، غافل از اين كمين ايشان و امير المؤمنين عمر - رضي الله - عنه - در مدينه بود ، روز جمعه بر منبر خطبه مىخواند كه در

[1] مقاتله با مسيلمه به دستور صحابه ، از جمله ابو بكر واقع شد و اين فضيلت اولا اختصاص دارد به آنهايى كه مباشرة محاربت نمودند و اين مسلَّم است كه قدرت لشكريان مسلمان به مراتب بيشتر از قوّت عسكر مسيلمه بود و اين وراثت به هر مسلمانى كه لسانا و عملا حق را نصرت نمايد صحّت نسبت دارد و فضيلت خاص به شمار نمىرود .

652