ميان روزى ، خلاص مىيابند و در آن وقت غالبا نسيمى مىوزد ، و شدت حرارت هوا را مىشكند ، لا جرم به آن وقت ، عظيم ملتذّ مىشوند و راحت مىيابند .
پس مىگويد كه : چون حضرت معشوق در اول روز ردّ تحيّتى كند مرا ، و جواب دعايى و توجّهى دهد با آن اول روز ، از آن ردّ تحيّت اثرى يابد و به آن متنسّم شود .
پس همه روز من در لذّت و راحت يافتن همچون شبانگاه عرب باشد .
تنسّمت : اى وجدت نسيمه ، من قوله - عليه السلام - في الحديث : « لمّا تنسّموا روح الحياة ، اى وجدوا نسيمها » .
< شعر > و ليلي فيها كلَّه سحر إذا سرى لي منها فيه عرف نسيمة [1] < / شعر > و همه شب من در حضرتش وقت سحرگاه است كه هنگام اعتدال هوا است ، چون بوزد از حضرت معشوق از بهر من در آن شب بوى خوش بادكى خوش نازك از كشفى و خطابى و سؤالى و حالى و ذوق شهودى .
< شعر > و ان طرقت ليلا فشهري كلَّه بها ليلة القدر ابتهاجا بزورة [2] < / شعر > و اگر ناگاه شبى بر من تجلى نو ، از حضرت غيب الغيب متجلَّى شود ، همهء آن ماه من شب قدر باشد در شرف و بزرگوارى و شادى و اميدوارى يافت مطلوب حقيقى از جهت شادمانى اى كه مرا حاصل آيد به آن زيارت او مرا .
< شعر > و إن قرّبت داري فعامي كلَّه ربيع اعتدال في رياض أريضة [3] < / شعر > و اگر نزديك كرد - كند - خ ل - مقام و منزل مرا به حضرت خودش كه منبع وحدت و مرجع اعتدال است ، همه سال من بهار هنگام اعتدال و نشو و نماى قضاى حاجات و مرادات باشد ، در روضه‌هاى خرّم تازهء حضرات كمالى

[1] سرى : هبّ ، يعنى وزيد . العرف : الرائحة الطيبة . النّسيمة : تصغير نسمة .
[2] بزورتى - خ ل .
[3] اريضة : التي كثر عشبها و ازدهت و حسنت في العين .

450