فغاية [1] < شعر > مجذوبي إليها و منتهى مراديه ما أسلفته قبل توبتي [2] < / شعر > پس غايت مقام كسى كه من او را به سوى حضرت معشوق جذب كرده‌ام ، و از خود و صفات خودش فانى كرده ، و نهايت سير و مرام كسانى نيز كه در وقت سلوك اين مجذوب من ، شيخ و مراد او بوده‌اند و اين مجذوب در سلوك طريق به ايشان منتسب بوده است ، مقامى است كه من پيش از توبهء خودم به آن مقام متحقّق بودم و آن را گذرانيدم و گذشتم .
فعل جذب را به خود از آن اضافت كرد كه امداد و تصرّفات در عالم و عالميان مضاف به حضرت و مقام جمع و احديّت جمع است ، و به وساطت و حيثيّت مقامى صادر مىشود كه قائل دم تحقّق به آن مقام مىزند . و إليها از آن گفت كه در مبلغ علم و معرفت اين مجذوب آن بود ، كه او را به حضرت معشوق حقيقى جذب كرده‌اند بى وساطتى . و ذكر مجذوب اين جا از آن مىكند كه اوليا بر دو قسمند :
قسمى آن كه اهل تمكينند و در مقام نهايت به دعوت و هدايت منصوب شده ، و قسم ديگر ، اهل تلويناند ، و هنوز در وسط سير مىكنند ، و ايشان شايستهء مقام دعوت نيستند . پس قسم اول تمامتر و كاملترند از قسم دوم و ايشان أعنى ، قسم اولند كه جمع كرده‌اند ميان جذب و سلوك تماما زيرا كه اهل طريق باز بر چهار قسمند :
اول سالك مجذوب ، و دوم مجذوب سالك ، و سوم سالك غير مجذوب ، و چهارم مجذوب غير سالك .
و امّا اول ، آن است كه سلوكش بر جذبه و فنايش بر بقا ، متقدّم افتاده است ، تا به ارشاد مرشدى محقّق ، سلوك راه فنا كرده باشد ، و بر همهء مقامات از توبه

[1] و غاية - خ ل .
[2] و في بعض النّسخ : فغاية مجذوبى هواها ، و منتهى مراديه : اى مرادى ايّاه .

425