و خوب است ، همه از مدد حكم آن اعتدال حقيقى است كه اين مزاج عنصرى من حامل آن است .
پس از جان من ، به همهء جانها مدد مىرسد و هر معنى و علمى شريف و خصلتى كه نتيجهء جان هر جانورى است ، همه از اثر و مدد جان من است كه بدان جانور مىرسد ، و هر حسنى كه در همه عالم در نظر مىآيد ، اثرى از آثار مزاج و طينت من است ، و اثر حكم اعتدالى كه در مزاج و طينت من است كه از او به غير سرايت مىكند ، چه اعدل الأمزجة ، مزاج من است ، بلكه ميزان جملهء اعتدالات ، اين است كه به من مخصوص است و از من به غير مىرسد .
< شعر > فذر لي ما قبل الظَّهور عرفته خصوصا و بى لم تدر في الذّر رفقتي < / شعر > [1] پس بگذار به من آن چه پيش از ظهور آفرينش ، أعنى عوالم سه گانه أرواح و مثال و حس بوده است كه علم و معرفت آن چه در غيب و مكنون علم الهى بود ، در عالم معانى به من مخصوص است ، و من به آن معرفت منفردم و اكنون آن را به ياد مىدارم و محل و قدر هر كس را از آن جا به حكم آن معرفت مىشناسم ، و باز اين ياران من از اولياء در اين عالم حس كه خلق به صورت ذرّات پيدا شدند ، و جواب خطاب الست باز دادند ، مرا نشناختند و از من در آن عالم نشانى ندادند ، پس مرا با ايشان چه مناسبت .
اكنون به آن نامها كه به مرتبت ايجاد و ولايت مخصوص است ، و اهل اين مرتبه به آن نامها منسوب و به آن بزرگوار مرا به آن نامها نسبت مده ، و به آن نسبت مرا بزرگ مپندار ، كه آن موجب تنقيص من است نه تعظيم من . پس آن

[1] فذر : فدع ، دعه - يعنى واگذار و ترك كن او را و به حال خود گذارش - . الذّر : و قد يراد به وجود الشيء في العوالم العالية ، و لعدم تحقق الشيء فيها بالوجود الخاص المترتب عليه آثاره ، تسمّى بالذّر . پس هر شيء قبل از ظهور به وجود خاص خود ، در عالم غيب به خطاب الست جواب گويد و در اين نشأت حس ، برخى از خواص آن عالم را به ياد مىآورند و عموم افراد به حسب تشريع انكار اين معنى نمايند .

415