مخاطب قرار مىدهند ، لهذا اين قبيل از نفوس از ناحيهء خطاب واصل از باطن ، از خواب بيدار مىشوند [1] واز غفلت وتضييع وقت وقصور وتقصير خود شرمسار ومنفعل گرديده وگويند : « يا حَسْرَتى عَلى ما فَرَّطْتُ في جَنْبِ الله » . اين قبيل از بيداران درك مىكنند كه سه امر مهمّ مقابل آنها قرار دارد واگر لحظه اى از آن غفلت ورزند ، چه بسا به خسران عظيم مبتلا گردند .
< فهرس الموضوعات > [ سه امر مهم در مقابل بيداران ] < / فهرس الموضوعات > < فهرس الموضوعات > مرحلهء اول آن كه بايد از جائى كه قرار دارند شروع به حركت نموده < / فهرس الموضوعات > مرحلهء اول آن كه بايد از جائى كه قرار دارند شروع به حركت نموده ومقرّ احكام ، عادات وموطن سرگرمى به لوازم طبيعت ولذات فانى جسمانى را ترك نموده واز نواحى ملازمت به اوامر ونواهى كتاب وسنت در جميع حالات چه به حسب قول وچه به اعتبار عمل وفعل سر تسليم فرود آورند وآنى غفلت را جايز ندانند . اين امر به مقام اسلام تعلق دارد واول مقام اسلام ملازمت به اوامر ونواهى شرع است .
< فهرس الموضوعات > مرحلهء دوم بايد نفس به حسب باطن ، داخل در مقام غربت شود < / فهرس الموضوعات > مرحلهء دوم بايد نفس به حسب باطن ، داخل در مقام غربت شود واز باب جدائى نفس از مقار احكام عادات به واسطهء كسب ملكات روحانيه واخلاق ملكيه ، اين امر به مقام ايمان تعلق دارد .
< فهرس الموضوعات > مرحلهء سوم تعلق به مقام إحسان دارد ، < / فهرس الموضوعات > مرحلهء سوم تعلق به مقام إحسان دارد ، از اين باب كه نفس به حسب سرّ وجودى ، از ناحيهء فناى از احكام حجب قيود عارض بر روح به واسطهء تلبس نفس به احكام ، مراتب تنزلات وقبول قيود لازم ، احكام طبيعت ومواطن متنزله وتأثر از مراتب تنزلات وقبول تكثرات لازم تنزل ودخول در باب مشاهدهء جاذب به عين توحيد ، چه آن كه نفس از طريق فناى از كثرت اغيار به مقام مشاهده عين وحدت نايل شود . بايد توجه داشت كه إحسان داراى مراتب است چون

[1] . اشخاصى كه به خواب فرو رفته اند مختلفند ، برخى خود بيدار مىشوند بدون آن كه غير آنها را بيدار كند . برخى از ناحيهء انبيا واوليا ووعاظ وخطبا ووقايع بيدار مىشوند وبرخى از نفوس ، در خواب غفلت وسجن طبيعت چنان منغمرند كه به هيچ وسيله اى بيدار نمىشوند وتنبّه نمىپذيرند . اين جماعت كه مصدوقه « سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لا يُؤْمِنُونَ » مىباشند ، از خطاب حق در قيامت ويا بعد از مرگ بيدار مىشوند واز نواحى عذاب منبعث از ذات خود بيدار مىگرددند . < شعر > هر كه در خواب است بيداريش به مست غافل ، عين هشياريش به < / شعر >

39