كه من به وى تحقّق يافته‌ام ، و به آن تحقّق با حضرت معشوق متّحد گشته . پس چنان كه انتشاى تعيّنات وجودى و ظهور به ايشان به حضرت معشوق مضاف است ، به حكم اين اتحاد به من هم مضاف است ، اكنون چنان كه او در صور تعيّنات و تنوعات ظهور خود كه اين مظاهر انسانيند ، به صورت حسن در مظهر هر معشوقى خوب چون « لبني » و « بثينه » و « عزّه » و اضراب ايشان بر من و مظاهر تنوعات ظهور من كه عاشقانند پيدا شد ، من نيز در مظاهر تنوعات ظهور خودم به صورت هر عاشقى شيفته چون « قيس » و « جميل » و « كثير » و امثال ايشان به هر معشوقى كامل الحسن از اين معشوقان مذكور تعلق گرفتم ، و به آن تعلق ظاهر شدم .
< شعر > و ليسوا بغيري في الهوى لتقدم عليّ لسبق في الليالي القديمة [1] < / شعر > و اين عاشقان مذكور غير من نيستند در ظهور به صورت و صفت عشق ، از جهت تقدّمى زمانى كه ايشان را بر اين ظاهر صورت من افتاده است ، به پيش بودن در شبها و اوقات كهنهء گذشته .
يعنى : اگر چه تقدّمى زمانى ، صورت ظاهر ايشان را بر اين صورت حسّى من واقع است ، از آن لازم نمىآيد كه ايشان غير من باشند ، غاية ما في الباب ، ايشان غير اين صورت حسّى من باشند ، و ليكن چون حقيقت من عين آن حضرت جمعيت مذكور است كه ايشان جمله تنوعات ظهور آن حضرتند ، پس في الحقيقة غير من نباشند .
< شعر > و ما القوم غيري في هواها و انّما ظهرت بهم للَّبس في كلّ هيئة [2] < / شعر > و نيستند اين قوم عاشقان ، جز من در ظهور من به صورت عاشقى ، و ليكن من به حقيقت تعيّنات نور و تنوعات ظهور خودم به واسطهء ايشان از تلبّس به

[1] في بعض النسخ : علىّ للبس . . . .
[2] و ما القوم غيرى في هواها ، و انّما . في بعض النسخ : ظهرت لهم ، للبس . . . .

384