است ، نه كه خود توجه من در طلب و دعاى مزيد كشف و عرفان هم به سوى اين حضرت من است ، و همچنين نماز منهم از جهت تحقيق كمالات من است و به سوى من است ، و كعبهء من كه در ظاهر نماز به وى روى مىآورم ، هم از من است و صورت مرتبه اى از مراتب و حضرتى از حضرات من است ، و مرا هيچ چيز از سير و وقوف و غير آن خارج از ذات من نيست ، بلكه خود هيچ چيز در نفس امر خارج ذات من نيست .
پس چون ذكر تحقق را به اين حضرت جمعيت تمام كرد ، و ليكن از حقيقت جمع الجمع ، نه از مقام احديّت جمع كه ذكر تحقق بدان بعد از اين خواهد فرمود ، اكنون از جمع به تفرقه رجوع كرد ، چون هر دو مقام را يكى ديد و به زبان ارشاد ، مسترشد را دلالت مىكند و تحريص مىنمايد بر عدم وقوف و تقيّد با هيچ چيزى و هيچ حالتى ظاهرا و باطنا ، اما در ظاهر از تقيّدش به صورتى حسّى و تعلق و به عشق به وى منع مىكند به آن چه مىگويد : فلا تك مفتونا بحسّك . و در باطن از وقوف با نفس خود و اعجاب به صفتى يا خلقى يا حالى يا عملى يا علمى كه خود را بدان متلبّس يابد ، چنان كه مىگويد :
< شعر > فلا تك مفتونا بحسّك معجبا بنفسك موقوفا على لبس غرّة [1] < / شعر > پس مباش مفتون و عاشق به واسطهء حسّ خودت كه صورتى يا صفتى ، خوب بينى و بدان مقيّد و متعلَّق شوى و معجب مباش نيز به نفس خود اگر به صورت يا صفت كماليش از علوم و احوال و اخلاق شريف ظاهر يابى ، و موقوف مباش و باز ايستاده مشو بر حالت پوششى كه به كار ناآزمودگى و غفلت از آن تعلق دارد . يعنى اگر در اثناى سلوك تو را كه سالك مسترشدى ، احوال شريف

[1] في بعض النسخ : < شعر > « فلا تك مفتونا بحسنك معجبا » < / شعر > شايد - بحسنك مناسبتر باشد . در اغلب نسخى كه جدا قصيده را چاپ كرده‌اند - بحسنك - آمده است ، الغرة : الغفلة . قال رسول الله ( ص ) شر الناس من قامت قيامته و هو حى . . . .

376