لك ، و سكونا ، اما بدل من ذلك الموصوف ، او عطف بيان . و الله اعلم .
< شعر > فمن بعد ما جاهدت شاهدت مشهدي و هادي لي إيّاي بل بي قدوتي [1] < / شعر > چه من بعد از آن كه چنين مجاهدت كردم در فناى نفس و روح و صفات و قيود ايشان ، مشاهدت كردم شهود بخشندهء خودم ، أعني : اين حضرت جمعيّت را ، و بديدم راه نمايندهء خودم را كه آن هم من بودم ، و غير من مرا به خودى خودم كه حقيقت جمعى است راه ننمود ، بلكه خود اقتداى من هم به خودم بود ، و چون صاحب اين مقام را در اين شهود احوال و تارات است ، گاهى خود را در صورت هدايت مشاهدت مىكند ، و در آن حال مهتدى هم خود را مىبيند ، و گاهى نظرش بر صفت اقتداى خودش مىآيد ، و در آن مقتدا هم خود را مىيابد ، و گاهى خود را در وقوف و استغراق در عرفان مىبيند كه وقوف به عرفه نمودار آن است ، و حينئذ موقف هم حضرت اوست ، و گاهى در توجّه و طلب مزيد السّير في الله مىافتد ، و حالتئذ ، متوجّه إليه ، همين حضرت كه مضاف [2] بدوست ، و گاهى در مناجات مىافتد كه نماز صورت آن است ، و آن گاه كعبه را كه مناجات گاه است هم صورت حضرتى از حضرات ذات خود مىيابد .
پس چون لفظ بل ، و لا بل ، اضراب است از تقرير اول ، و تقرير و اثبات ثانى است ، لا جرم در تقرير كه مبنى بر آن شهود و تحول احوال است ، در اين دو بيت ، اين لفظ به كار بردن مناسب است ، كه گفت : « بل بى قدوتي » ، و لا بل إلى توجهى .
القدوة بالضمّ بمعنى : الاقتداء ، و بالكسر هو المقتدى .
< شعر > و بي موقفي لا بل إليّ توجّهي كذاك صلاتي لي و منّي كعبتي < / شعر > و جاى وقوف من در مقام شهود و عرفان هم به اين حضرت جمعيّت من

[1] في بعض النسخ : قدرتى ، بدل قدوتي . هادى ، من هداه : أرشده .
[2] همين حضرت است كه مضاف بدوست - خ ل - .

375