اضافت مىكنى ، لا جرم شرك خفى دارى ، و چون وجود ، يكى بيش نيست در حقيقت ، پس نفس تو به حكم غلبهء كثرت بر او ، از آن وحدت حق محجوب است و از راه وصول بدان گمراه گشته ، اگر تو اين معنى را بشناسى ، در بند فناى آن اوصاف شوى و از اين گمراهى خلاص يابى .
< شعر > و في حبّه من عزّ توحيد حبّه فبالشرك يصلى منه نار قطيعة < / شعر > تقدير البيت : و من عزّ و لم يوجد في الحبّ توحيد محبوبه و اتحاد هذا المحبّ مع محبوبه ، فبهذا الشرك الذي يرى نفسه في مقابلته و لم يفن فيه ، يوقد نار القطيعة و الهجر ، فلا يصل إليه البتّة ، لان حقيقة الوصل هو هذا الاتّحاد .
هر عاشق سالك ، كه نايافت شود اين نظر به نزد وى ، در عشق و سلوك راه معشوق كه هستى يكى بيش نيست و آن به حقيقت مر معشوق راست و اضافت هستى به اين عاشق و غير او عرضى و مجازى است براى حكمتى و مصلحتى در اين مراتب ، و اين هستى مضاف به اين عاشق فرع و سايهء اين وجود يگانه است ، پس چون اين هستى حقيقى روى نمايد ، آن عرض و مجاز و سايه زوال پذيرد .
و هر گاه كه حكم اين عرضيّت و مجازيّت و فرعيّت فنا شود ، آن حقيقت و اصل آشكارا گردد ، لا بدّ به سبب فقدان اين نظر آن اضافت هستى را به خود حقيقت داند و چون قلب حقايق و ازالت اوصاف حقيقى در حيّز امكان نيست ، لا جرم به اين نظر آتش هجر مىافروزد و خود را از حضرت معشوق دور مىاندازد ، و قابل وصول بدان حضرت نمىماند به اين سبب البتّة ، چه وصول حقيقى اتّحاد است .
< شعر > و ما شان هذا الشّأن منك سوى السوي و دعواه حقّا عنك ان تمح تثبت [1] < / شعر > و عيب نكرد و معيوب نگردانيد مر اين حال و كار عشق و اتحاد به معشوق را

[1] شان : عاب . الشأن : الأمر . السّوى : الغير .

370