إسم الكتاب : مشارق الدراري ( شرح تائية ابن فارض ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 773)

خود لطف « من تقرّب إليّ شبرا ، تقرّبت منه ذراعا » را مىدار تا در طلب و نهضت تو بيفزايد .
< شعر > و سر زمنا و انهض كسيرا فحظَّك البطالة ما أخّرت عزما لصحّة < / شعر > و راه مىرو همچنان كه بر جاى مانده اى ، و برخيز در حال شكسته پايى كه نصيب تو بى كارى است ، ما دام كه در تأخير مىدارى عزيمت خود را تا به وقت درست شدن او .
مرادش و الله اعلم ، در اين بيت حثّ است بر تحقق به حقايق اسلام كه اشتغال است به عبادات ظاهر بدنى از نماز و روزه و حج و عمره و تلاوت و ذكر و غيرها ، زيادت بر فرايض كه مكمّلات و مصحّحات فرايضند ، و صرف جملگى اوقات به انواع عبادت چنان كه نفس را هيچ فرصت دست ندهد و وقت نيابد كه به فعلى و قولى نامشروع پردازد ، تا به حدى كه فرشتهء صاحب شمال بر وى هيچ ننويسد ، و اين در مبدأ سلوك ، بر نفس عظيم سخت مىباشد و نفس را به تكلَّف بر آن مىبايد داشت .
و هر گاه كه حكمى از احكام هوا و طبيعت از نفس سر بر مىزند ، ضعفى و وهنى تمام از مباشرت اين عبادات مذكور در نفس پيدا مىآيد ، و تدارك آن هم به مزيد اشتغال و اتيان اين عبادات است ، چه ندامت خود در عقب آن فعل نامشروع از ضرورات صحّت اسلام و ايمان است و همچنان كه غلبهء ماده اى از مواد بلغمى كه بارد رطب است ، در طبيعت و مزاج ظاهر ، موجب زمانى است و رسيدن ثقلى و قوّتى قاهر كه مضادّ عضو باشد ، مستلزم كسر آن عضو مىشود ، همچنين چون حكم عود و رجوع از عالم كثرت و انحراف به عالم وحدت و اعتدال مضاف به آن سرّ وجودى و لطيفهء روحانى مىباشد كه در مزاج و بدن كامنند ، و آن رجوعشان به قوّت غلبهء صفات تنزيهى و قواى روحانى بر احكام قواى طبيعى ميسّر مىشود ، پس هر گاه كه سالك در مقام اسلام است ، آن عزم رجوع و عود سر وجودى و لطيفهء روحانى از وراى پردهء طبيعت و احكام او سر بر مىزند .

331