إسم الكتاب : مشارق الدراري ( شرح تائية ابن فارض ) ( فارسي ) ( عدد الصفحات : 773)

پس نيست كرد اين عشق من اين جا در عالم حس هر چيزى را از صفات و قيود كه آن جا در عالم معنى و امر ثابت و باقى نبودند و اين جا ميان من و عشق حايل شده بودند ، پس جملهء اين صفات كه حايل بودند ، مضمحل و ناچيز شدند ، ليكن خواص و لطايف كمالات از آن اوصاف با وجود يگانهء من همراه ماند كه آن خواصّ و لطايف كمالى در صرافت وحدت و بساطت او قادح نيست ، چنان كه مثلا ماء الورد اول آبى بود ساده و بسيط كه در مراتب سير كرد و به صورت شاخ و برگ و گل ظاهر و متلبّس شد ، و از هر مرتبه اى خاصيّتى و لطيفه اى كمالى كسب كرد ، پس به واسطهء تقطير به همان مرتبهء بساطت و صرافت آبى رجوع ساخت با مزيد خواص و لطايف كمالى از عطريّت و غيره كه آثار مراتب بود ، و هيچ يك از آن خواص و آثار كه به صورت كمال و وصف اعتدال با او همراهند ، در صرافت و بساطت مائيّت او قادح نيستند ، پس گوئيا جملهء آن خواص و آثار هم از او زائيده شده بود و باز به وى اعنى آب بازگشت ، چنان كه در اين بيت آينده مىگويد :
< شعر > فألفيت ما ألقيت عنّي صادرا إليّ و منّي واردا بمزيدتي [1] < / شعر > تقدير البيت : فألفيت ، أي وجدت بمزيدتي ، أي بحضرة المعشوق ما ألقيت عنّي من الأوصاف العارضة واردا ، أي حاضرا منّي أي من الوجود و حضرة الجمع و صادرا أي راجعا إليّ ، أي إلى حضرة الجمع الوجودي في كثرتها النسبيّة .
پس چنان يافتم به واسطهء تحقق به حضرت معشوقم ، أعني حضرت جمع وجودى و نظر او به حكم « فبي يبصر » كه هر چيزى از آن كثرت اوصاف كه در اثناى سلوك از بهر تحقّق به وحدت از خود انداخته بودم ، همه از من و اين حضرت جمع وجودى و كثرت نسبى او حاضر و زاينده مىشود و از مقتضيات سير او است در مراتب از بهر تحقيق كمال اسمايى ، كه اين جهت كثرت نسبى او راست

[1] في بعض النسخ : إليّ و منّى واردا بمريدتي . و في نسخة : « ببصيرتى » .

311