چه توجّه او به اين حضرت جمع وجودى است كه من به وى متحقّقم - توجّه الفرع إلى الأصل - ، پس همه خلق نيز كه در هر نمازى و قصدى متوجّهند به اين حضرت ، در پى منند و همه به من متوجّهند . و من از اين حضرت جمع اگر به ظاهر مقام تفرقه توجّه مىكنم ، توجّهم به حضرت معشوق از جهت واحديّت او كه منشأ كثرت نسبى است محقّق مىشود و اگر به باطن روى مىآورم ، توجهم هم به حضرت او از جهت احديّت او كه منبع وحدت [1] حقيقى است ، واقع مىگردد .
پس من از اين حضرت به هر كجا كه توجّه مىكنم ، قبله و متوجّه اليه من حضرت معشوق مىباشد .
< شعر > يراها إمامي في صلاتي ناظري و يشهدني قلبي أمام أئمّتي [1] < / شعر > ديدهء ظاهر من متعلَّق ادراكش عالم تفرقه است ، مر اين شخص را كه در اين عالم تفرقه امام نماز ظاهر من است ، در پيش من مىبيند و دل من خود [2] به چشم بصيرت نظر مىكند مرا در اين عالم حقيقت ، پيشواى همه امامان ظاهر من مشاهده مىكند .
< شعر > و لا غرو أن صلَّى الأنام إليّ أن ثوت بفؤادي و هي قبلة قبلتي [3] < / شعر > و عجب نيست اگر جملهء خلق با اين [4] امام ظاهر من ، در اين نماز ظاهر به سوى من توجّه كردند ، چون كه حضرت معشوق به حكم « وسعني قلب عبدي . . . »

[1] يشهدني : يراني أئمتي ، جمع واحدة امام : كسى كه به او اقتدا مىشود . و منه : لكل امّة امام يقتدى به . قول الناظم : يراه ، في بعض النسخ : يراها .
[1] « منبع وحدت . . . » في م : منبئ . . . .
[2] در نسخهء كتابخانه آقاى دكتر على اصغر مهدوى : « و دل من چون به چشم بصيرت . . . » .
[3] في بعض النسخ : « و لا غرو ، ان صلَّى الإمام . . . » و قوله : « ثوت بفؤادى . . . » في بعض النسخ : في فؤادي .
[4] « امام ظاهر من . . . » ( در اين نماز ظاهر به سوى من توجّه كردند . ت ) .

303