در دل من اقامت ساخته است ، و قبلهء هر اسمى كه من حيث الاستناد قبلهء هر امامى است ، يا قبلهء ظاهر من كه كعبه است ، اين حضرت جمع وجودى است كه در دل من ساكن و مقيم است .
لا غرو : أي لا عجب . و ثوت : اقامت . و قد ورد في البيت روايتان : إحداهما الأنام بالنون و قبلة قبلة ، بغير ياء الإضافة ، و ذلك بطريق حذف المضاف ، أي : قبلة كل قبلة . و الثانية : الامام بالميم و قبلة قبلتي بياء الإضافة ، أي الكعبة ، امّا تقرير الرواية الأولى .
يعنى : از آن چه گفتم كه جملهء خلق به سوى من متوجّهند در هر نمازى و توجّهى ، عجب مدار ، زيرا كه به حكم * ( وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيها ) * [1] استناد هر قومى ، بل هر شخصى به حضرت اسمى از اسماى وجودى است كه تربيت و مدد جز از حيثيّت آن اسم به وى نرسد ، و مرجعش عاقبة الأمر به حضرت همان اسم خواهد بود . پس قبلهء او در هر چه توجه به حق كند ، از نماز و دعا و غيرهما ، حضرت همان اسم مىباشد و قبلهء آن اسم و منشأ او اين حضرت جمع وجودى است .
و ذلك معنى قوله : و هي قبلة كل قبلة . و او ، أعني : اين حضرت جمع وجودى و اسم ظاهر ، به حكم « وسعني قلب عبدي . . . » در دل من مقيم ، پس چه عجب اگر همه خلق را در نمازها و حاجتها روى به سوى من باشد .
و اما وجه روايت دوم ، مىگويد : كه چون قبلهء اين امام ظاهر كعبه است كه هم از روى ظاهر شرع قبلهء ظاهر من است ، و اين كعبه هم از ظاهر وجود حصّه اى دارد كه فرع و پرتو اسم ظاهر حق است ، و قبله آن حصّه از وجود كعبه هم اين حضرت جمع وجودى است و اين حضرت جمع وجودى در دل من مقيم ، پس عجب نباشد اگر اين امام ظاهر ، نماز به سوى من گزارد و توجّهش به سوى من باشد .

[1] البقرة ( 2 ) آيهء 148 .

304