قوله تعالى : * ( إِنَّ الله لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ به وَيَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ ) * [1] و اما در صريح حديث ، قوله - صلَّى الله عليه و سلَّم - « ليس أحدا غير من الله و من غيرته حرّم الفواحش » اول ذكر غيرت بر صفت اطلاق و وحدت و فعّال لما يريدى خودستش از اغيار ، و دوم غيرت بر مخاطبان و مكلَّفانش كرد كه عاشقانند از صور كثرت و انحراف كه فواحش عبارت از آن است ، تا بدان آلوده نشوند . و ديگر قوله - عليه التحيّة و السلام - : « إنّ سعدا لغيور و أنا أغير منه و الله أغير منّا » .
پس مىگويد : كه چون حضرت معشوق از سر غيرت [1] بر وحدت و جمال خود به عظمت و جلال بر من متجلَّى شد ، حكم آن غيرت از آن حضرت به من هم سرايت كرد ، تا من نيز از خود بر او و عشق او كه با او متّحد است غيرت مىكنم ، و خود را شايستهء جناب عشق او نمىشمرم ، و باز چون همه هستى و صفات او مضاف به حضرت او مىيابم و مرا از خود جز نيستى نيست ، لا جرم به اين نظر معرفت بر اين صفت غيرت و اضافت آن به خودم انكار مىكنم ، چه به اين صفت غيرت هم او است كه پيداست ، و من همچون آيينهء اويم كه عكس غيرت او در من پيدا مىشود ، به تبعيّت تجلَّى او كه در دل من نزول كرده است ، و همچنين عكس « يُحِبُّهُمْ » است كه به صورت « يُحِبُّونَه » ظاهر است ، هم به حكم آن تجلى و چون حكم تجلَّى غالب گشت اثرش به روح من كه جهت تجرّد نفس ناطقه و نسبت ظهور او است در عالم أرواح هم برسيد ، تا به اين غلبه و حكم وحدت در دل من شادمان شد و قصد توجّه به آن حضرت كرد .
< شعر > فتختلس الروح ارتياحا لها و ما ابرّىء نفسي من توهّم منية [2] < / شعر > پس ربوده مىشود جان مجرّد من به سوى حضرت معشوق ، از غايت نشاط

[1] < شعر > هست شرط عاشقى غيرت پزى همچو شرط عطسه گويد ديرزى < / شعر >
[1] النساء ( 4 ) آيهء 116 .
[2] تختلس : تختطف . ارتياحا : انبساطا . المنية : التمني .

296