< شعر > و دون اتّهامى ان قضيت اسى فما أسأت بنفس بالشهادة سرّت [1] < / شعر > و اگر پيش از آن كه اين تهمت تمام محقق شود ، در اثناى طلب اين تحقق ، به اتّهام مذكور على التحقيق من به شمشير غم از جهت اندوه نايافت كشته شوم و بميرم ، تو كه حضرت معشوقى هيچ بدى نكرده باشى در حق نفسى كه به درجهء شهادت شادمان گشته باشد ، زيرا كه اگر كسى از جهت طلب و تخليص مال دنيوى كه اخسّ و انزل وسائل است ، كشته مىشود شهيد مىباشد به حكم « من قتل دون ماله فهو شهيد » ، اگر من از براى تحقيق و يافت اين تهمت كه وسيلت نيك نامى ابدى من است ، پيش از رسيدن به وى ، به شمشير اندوه نامرادى كشته شوم ، به شهادت من اولىتر باشم و چون اين شهادت سبب حيات و بقاى جاودانى است ، لا جرم تو به رسانيدن نفس من به اين درجهء عالى نيكى كرده باشى نه بدى .
< شعر > و لي منك كاف ان هدرت دمى و لم اعدّ شهيدا علم داعي منيّتي < / شعر > هدر الدم يهدر : بطل لازم ، و أهدر : أبطل و أباح ، ما جاء في الثلاثيء إلَّا لازما ، و قد عدّاه في البيت . و المنيّة : الموت ، مأخوذة من المنى بالقصر و هو القدر ، قال الشاعر :
« دريت و لا أدري منّا الحدثان » و منى له : أي قدر . قال الشاعر : « حتى يلاقي ما يمنّى لك الماني » أي ما يقدّر لك القادر المقدّر . و لمّا كان الموت مقدرا و لا بدّ منه قيل له : المنيّة ، و جمعها منايا . و المنية اسم لما تتمنّاه النفس و تقدّر وقوعه عندها . و فاعل كاف ، علم داعي منيّتي .
يعنى : اگر نيز تو كه معشوقى ، به اندوه و حرمان خون مرا مباح گردانى و من به سبب بى استعدادى در زمرهء شهدا شمرده نشوم و به درجهء شهادت نرسم ، مرا از تو اين بسنده است كه تو مىدانى و من نيز مىدانم كه خوانندهء من به مرگ كيست ، و موجب هلاك من چيست ؟ آخر تو و من مىدانيم كه در راه جستجوى تو كشته

[1] اتهامى : تهمتى . اسى : حزنا . الشهادة : الاستشهاد ، و هو الموت في سبيل الحق .

269