حضرت رسد ، نعمت وجود و رحمت حيات است پس رزق لذيذ طيّب يعنى حلال پس علم و معرفت كه مفتاح نعيم اخرويست .
* متن و إمّا رحمة ممتزجة كشرب الدّواء الكره [1] الَّذي يعقب شربه الرّاحة ، و هو عطاء إلهىّ .
* شرح و اين [2] هم بر دو قسم است : يا در ظاهر رحمت [3] بود و در [4] باطن نقمت [5] و يا عكس اين [6] بود . اما اول مثل اشيايى كه ملايم طبع و نفس بود چون لذّات [7] ، امّا مبعّد قلب و منفّر روح بود [8] . دوم [9] چون خوردن داروهاى تلخ ، كه معقّب صحّت است و اين را عطاى الهى به اعتبار [10] دو صفت ، لطف و قهر ، خوانند .
* متن فإن العطاء الإلهيّ لا يمكن إطلاق عطائه منه من غير أن يكون على يدي سادن من سدنة الأسماء . فتارة يعطى الله العبد على يدي الرّحمن فيخلص له [11] العطاء من الشّوب الَّذي لا يلائم الطَّبع في الوقت او لا ينيل الغرض [12] و ما أشبه ذلك .
* شرح يعنى إيصال عطا بر دست خادمى از خدّام اسماء باشد ، زيرا [13] كه هر عطيّتى منتسب به اسمى است كه مقتضى آنست . مثلا رزق از اسم رزاق ، و آمرزش از غفور [14] ، و پوشش از ستّار [15] و عطايى كه از حضرت بر دست « الرحمن » به بنده مىرسد ، در حالت رسيدن خالص بود از شايبه اى كه ملايم طبع نباشد ، و اگر در مآل

[1] س : الكرية . د : الكريهة .
[2] س : و آن بر .
[3] س : نعمت .
[4] س : و يا .
[5] س : نعمت .
[6] د ، س : آن بود .
[7] د ، س : چون لذّات نفسانى .
[8] د ، س : باشد .
[9] س : « دوم » ندارد .
[10] د ، س : به اعتبار جامع .
[11] د ، س ، ع : « له » ندارد .
[12] و : يفيد الفرض .
[13] س : زيرا كه خدام منت است باسمى است .
[14] س : غفّار . د : عفو .
[15] س : افتادگى كلى دارد در حدود يك برگ .

85