پس ولايت محمدى به نسبت با ولايت ديگر انبياء مطلقه [1] بود ، و ولايت انبياء به نسبت با ولايت اوليا مطلقه بود . و هر يك ازين ولايت مطلقه و مقيّده محمدى و ديگر انبياء ، مقتضى مظهريست كه ختم آن مطلق و آن مقيّد در آن [2] مظهر بود در عالم ملك .
شيخ مىگويد : من خاتم ولايت مقيّدهء محمدىام ، و مهدى كه [3] از نسل رسول [4] است خاتم ولايت مطلقهء محمدى باشد . مفهوم اين سخن اين بود كه ، شيخ در ولايت به مرتبهء قلب محمدى رسيده باشد ، و بعد از وى كسى را ديگر ممكن نبود كه بدين [5] مرتبه رسد ، اما در ولايت به مرتبه اى [6] رسند . و مهدى به مرتبهء روح باشد ، و اصحاب مشارب انبيا در ولايت تا ظهور عيسى [7] باشند - عليه السلام . بعد از فراغ اين معنى باز بر سر [8] سخن رفته .
* متن و امّا المنح الأسمائيّة : فاعلم أنّ منح الله - تعالى - خلقه رحمة منه بهم ، و هي كلَّها من الأسماء . فإمّا رحمة خالصة كالطيّب من الرّزق اللَّذيذ في الدّنيا الخالص يوم القيامة ، و يعطى ذلك الاسم [9] الرّحمن . فهو عطاء رحمانىّ .
* شرح مراد از منح اسمايى [10] ، تجليات اسمايى [11] است . و اسمى [12] از اسما چون متجلى گردد آن چه لازم وى باشد از خواص وى ، عطا كند . و اول عطايى كه از

[1] س : « مطلقه بود و ولايت انبيا » ندارد .
[2] س : آن سيّد .
[3] س : كه نسل .
[4] د : رسولست .
[5] س : برين .
[6] د ، س : به مرتبه ديگر انبيا رسند .
[7] د ، س : عيسى - عليه السلام - باشند .
[8] س : بر سخن .
[9] و : اسم .
[10] د : اسماء .
[11] د ، س : اسمائيست .
[12] س : و اسماء .

84