آن صورت ويست [1] ، و از آن جهت كه در آينهء خرد [2] صورت خود را خرد مىبيند ، و در آينهء بزرگ بزرگ ، مىگويد [3] كه اين صورت من نيست . پس بنا بر اين تردّدهم [4] منفى بود و هم مثبت . و حقّ - جلّ ذكره - آينه را ضرب مثل آفريد ، تا بدانند [5] كه از ادراك حقيقت ، مثل اين صورتى كه هم ازين عالم مخلوق است ، عاجز [6] است ، از ادراك حقيقت رؤيت ذات جناب كبريا ، به طريق اولى كه عاجز بود .
* متن و إذا [7] ذقت هذا ذقت الغاية الَّتي ليس فوقها غاية في حقّ المخلوق . فلا تطمع و لا تتعب نفسك في أن ترقى في أعلى من هذا [8] الدّرج فما هو ثمّ أصلا و ما بعده إلَّا العدم المحض [9] .
* شرح يعنى چون به ذوق [10] ترا اين مقام حاصل شد بدان كه اين نهايت سير سايرانست ، و اعلى [11] ازين مقام مخلوق را ممكن نيست . پس طمع زيادت مكن زيرا كه ديدن صورت عين ثابته عين مشاهدهء حق است ، از آن روى كه اعيان شئون و اسماء و صفات حقاند چنانكه حسين منصور فرمود - قدّس الله [12] سرّه - < شعر > « أنا من أهوى و من أهوى أنا » < / شعر > .
* متن فهو مرآتك في رؤيتك نفسك ، و أنت مرآته في رؤيته [13] أسماءه و ظهور أحكامها و ليست سوى عينه .

[1] س : وى است .
[2] د : خورد .
[3] س : مىگويد اين .
[4] س : هم تردد .
[5] س : تا بدانند چون . د : بدانند كه آن كه .
[6] س : عاجزست .
[7] د : « و إذا ذقت » افتاده است .
[8] و : من هذه الدرجة .
[9] د : « المحض » افتاده است .
[10] س : به ذوق اين مقام .
[11] س : « و اعلى . . . زيرا كه ديدن » افتاده است .
[12] د ، س : « قدس اللَّه سره » ندارد .
[13] د ، س : في روية .

74