هويدا [1] شد ، كه « اول ما خلق الله العقل » و جملهء معلومات صورت اين عقل آمد .
و چون ذات [2] بارى را - جلّ ذكره - به اين [3] معلومات نسبت دهى ، جمله [4] صفات اين ذات [5] بود ، و ذات متعاليه را چون با هر يكى ازين صفات [6] نسبت اعتبار كنى ، اسمى از اسماى حق ظاهر گردد . و اين [7] ظهور در تنزّل از حضرت احديّت به حضرت واحديّت باشد ، كه حضرت دوم است ، و آن را حضرت الهيّت نيز نامند [8] ، و اين عالم را جبروت گويند ، و اين حضرت مبدأ [9] كثرات و حضرت اسماء [10] است . اول صفتى كه درين حضرت از بطون به ظهور پيوست ، « علم [11] » بود ، يعنى جميع اعيان درين حضرت ظاهر [12] گشت ، حضور [13] علمى و اسم عليمى [14] ظاهر شد . پس اقتضاى حكمت الهى را - جلَّت عظمته - به ترجيح [15] وجود اعيان ثابته بر عدم ، « ارادت [16] » خوانند ، و اسم [17] مريدى اينجا مفهوم گشت . پس علم حق به استواء [18] و استيلاء قرين شد ، براى [19] ايجاد اعيان قبل الوجود الخارجي ، اسم « قدير » پيدا آمد . پس [20] از مشاهدهء حق وجود اعيان [21] ثابته را قبل الظَّهور ، اسم بصيرى ظاهر [22] شد . پس اطلاع حق بر ملتمسات اعيان به زبان استعداد كه « ما را از بهر هر چه مظهر [23] و مظهر آنيم به ظهور رسان » [24] ، و قبول حق آن ملتمسات را « سمع » خوانند و

[1] آ : پيدا شد .
[2] س : ذات متعاليه .
[3] آ : با اين - ب : به آن .
[4] ب : جمله صفات و نسبت - اعتبار كنى .
[5] د : باشد ، س : باشند .
[6] س : صفات و نسبت . د : نسبيّه .
[7] ب : و بدايت اين ظهور . . .
[8] د ، س : خوانند .
[9] ب : مبدأ كثرت اسماست .
[10] د ، س : اسماست .
[11] س : عالم بود .
[12] د ، س : حاضر شد .
[13] آ : حضورى .
[14] د ، س : علمى .
[15] ب : ترجيح وجود .
[16] آ : اراده .
[17] ب : و اسمى مريدى در اينجا مفهوم گشت - د ، س : ازين جا .
[18] د ، س : باستعلا .
[19] د ، س : قرين شد ايجاد و اعيان را بر حال عدم و اين صفت را قدرت گفتند و اسم قديرى هويدا شد - ب : براى ايجاد اعيان در ارجال عدم - آ : براى ايجاد . . .
[20] د ، س : آ ، ب : پس به واسطه .
[21] د ، س : آ ، ب : اعيان را قبل الوجود الخارجي .
[22] د ، س : آ . ب : پيدا آمد .
[23] د ، س : هر چه مظهر آنيم .
[24] آ : رسانيد .

7