* شرح يعنى جميع اشيا مسبّح حقّ حليماند . از بسيارى گناه عاصيان كه در مىگذارد ، و بر [1] عقوبت تعجيل نمىكند ، و گناه [2] ظهور انانيّت ايشان به مغفرت ستر مىكند ، و در ذات خود فانى مىگرداند . و از غايت مغفرت يكى آنست كه هر يك [3] را از موجودات تسبيحى خاص است ، و ما [4] به تفاصيل آن اطلاع نداريم .
* متن و ثمّ مرتبة يعود الضّمير على [5] العبد المسبّح فيها في قوله [6] « وَإِنْ من شَيْءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِه ) * [7] » أي [8] بحمد ذلك الشّىء . فالضّمير الَّذي [9] في قوله « بِحَمْدِه » يعود على الشّىء أي بالثّناء [10] الَّذي يكون عليه .
* شرح يعنى هيچ چيز [11] نيست كه نه تسبيح [12] خود مىكند . زيرا كه نزد محقق [13] ، چنان كه هويّت احديّت در مرتبهء الهيّت ظاهر [14] شده به معبوديّت ، همان هويّت است كه ظاهر شده [15] است در مراتب كونيّه . پس هر شيء كه تسبيح او كند ، تسبيح آن هويّت كرده باشد [16] كه در صورت آن ظهور كرده است .
* متن كما قلنا في المعتقد إنّه إنّما يثنى على الإله الَّذي في معتقده و ربط [17] به نفسه . و ما كان من عمله [18] فهو راجع إليه ، فما أثنى إلَّا

[1] د : و در عقوبت .
[2] و : و گاه ظهور . . .
[3] د : هر يكى را .
[4] س : امّا بتفاصيل . . .
[5] د : فيها على العبد .
[6] س : المسبّح في قوله .
[7] د : بحمد . . .
[8] س : أي ذلك الشيء .
[9] س : الَّذي فيها .
[10] و : الثناء .
[11] د ، س : هيچ شيء نيست .
[12] د : كه نه تسبيح مىكنند . س : نه تسبيح مىكند نزد محقّق .
[13] د : محقّقان .
[14] د : در مرتبهء الهيّه ظاهر شد - كه ظاهر شده است .
[15] س : كه ظاهر شده در . . . .
[16] د : باشد - آن ظاهر است .
[17] د : و ربط نفسه به .
[18] د ، س : علمه فهو راجع اليه .

537