حق محروم ماند . چرا [1] كه اگر ملتفت محبوب حق بودى ، تا [2] خود را محب حق دانستى ، در نماز به غير او التفات نكردى . و انسان را بصيرتى داده‌اند كه صدق حال و كذب آمال [3] خود را نيكو داند [4] .
< شعر > ز هر بدى كه تو دانى هزار چندانم مرا نداند ازين گونه كس كه من دانم در آشكار بدم در نهان ز بدترم خداى داند و بس ز آشكار و پنهانم < / شعر > ثمّ أنّ مسمّى الصّلاة له قسمة أخرى فإنّه - تعالى - أمرنا أن نصلَّى له و أخبرنا أنّه يصلَّى علينا . فالصّلاة منّا و منه . فإذا [5] كان هو المصلَّى فإنّما يصلَّى باسمه الآخر ، فيتأخّر عن وجود العبد : و هو عين الحقّ الذي يخلقه [6] العبد في قلبه بنظره الفكرىّ أو [7] بتقليده و هو الإله المعتقد [8] .
* شرح يعنى نماز دو قسم است : يكى نماز ما و آن عبادت است و يكى نماز حق - جلّ [9] و علا - و آن تجلَّى رحمت است بر مظاهر . پس صلوة حق متأخّر باشد از صلوة عبد و چون خدايى كه شخص اعتقاد [10] بسته باشد به فكر خود يا به تقليد ديگرى ، كه آن [11] خداى بايد كه چنين باشد كه من وى را عبادت مىكنم . پس وجود اين عابد بر [12] آن معبود متصوّر سابق باشد ، به خلاف [13] إله مطلق ، كه اوّل

[1] د ، س : چرا كه ملتفت محبوب . . .
[2] د : يا خود را . س : ما خود را .
[3] د : و كذب حال .
[4] د ، س : نيكو داند . نظم .
[5] و : إذا كان .
[6] د : خلقه .
[7] و : و بتقليده .
[8] و : المعتقدات .
[9] د ، س : عزّ شأنه .
[10] س : به اعتقاد .
[11] س : كه خداى بايد . د : افتادگى دارد .
[12] د : بدان .
[13] د : افتادگى دارد .

534