< شعر > و تهفو [1] النفوس و يأبى القضا فأشكو الأنين و يشكو الأنينا < / شعر > * شرح يعنى نفوس مضطربند در طلب رؤيت من ، و من نيز بديدن ايشان مشتاقم امّا قضا چنين رفته است كه هر چيزى [2] را وقتى معلوم و اجلى معيّن بود ، و تا آن وقت در نرسد [3] حنين و انين فايده ندهد . پس من از انين به وقت أجل شكايت مىكنم ، و محبّ از انين [4] شكايت مىكند .
* متن فلمّا أبان أنّه نفخ فيه من روحه ، فما اشتاق إلَّا [5] لنفسه .
ألا تراه خلقه على صورته لأنّه من روحه ؟ و لمّا كانت نشأته [6] من هذه الأركان الأربعة المسمّاة في جسده أخلاطا ، حدث عن [7] نفخه اشتعال بما في جسده من الرّطوبة ، فكان روح الإنسان نارا لأجل نشأته . و لهذا ما كلَّم الله موسى إلَّا في صورة النّار و جعل حاجته فيها . فلو كانت نشأته طبيعيّة لكان روحه نورا .
* شرح يعنى چون نشأت [8] انسان ازين [9] اركان اربعه بود كه در جسد انسانى آن را اخلاط گويند ، لا جرم از تأثير نفخ روح حق در وى آتش افروخت ، كه آن را حرارت غريزى گويند ، به سبب رطوبتى كه در جسد بود . پس روحى كه مضاف [10] است به انسان يعنى روح حيوانى ، آتشى باشد . چرا كه زادهء نشأت عنصريست . و ازين جهت حق - عزّ و علا - با موسى سخن نگفت إلَّا در صورت آتش و حاجت موسى كه مكالمهء حق بود ، درين آتش وى را روى نمود . و اگر نشأت او چون نشأت طبيعى

[1] د : فتهفوا .
[2] كه هر چيزى مرا .
[3] س : در رسد .
[4] د : از انانين .
[5] د : الى نفسه .
[6] د : نشأة .
[7] س : عن نفسه استفاله .
[8] س : نشأت از اين .
[9] د : از اين اربعه بود .
[10] س : مضافت . د : مضافست .

512