إسم الكتاب : شرح فصوص الحكم ( عدد الصفحات : 600)

فيكون حينئذ اشتياق الحقّ اشدّ إذ هو المشتاق إلى نفسه في المرتبتين ، فافهم .
* متن فشوق الحقّ لهؤلاء المقرّبين مع كونه يراهم فيحبّ أن يروه و يأبى المقام ذلك . فأشبه قوله - تعالى [1] « حَتَّى نَعْلَمَ » مع كونه عالما .
فهو يشتاق لهذه الصّفة الخاصّة الَّتي لا وجود [2] لها إلَّا عند الموت ، فيبلّ [3] بها شوقهم إليه .
* شرح يعنى شوق حق مر مقربان را دايم است ، با آن كه مىبيند ايشان را [4] و دوست مىدارد كه ايشان نيز حق را بينند . و لكن [5] مقام دنياوى مقام حجاب است ، و در وى ديدن [6] ممكن نه إلَّا بعد موت ارادى [7] يا طبيعى . و اين قول [8] كه « إنّى أشدّ إليهم شوقا » ماننده [9] است بقوله « حتّى نعلم من يتبع الرّسول [10] » با آن كه عالم است كه متبع كيست ، يعنى ديدن و دانستن ازلا و ابدا بود و هست ، و ليك در مقام جمع .
و اشتياق [11] كه پيدا شد به حسب مقام تفصيل است ، چنانچه علم ازلا و أبدا بود .
امّا خواست [12] تا در مقام اختيار به تجلَّى اسم خبير در صور مظاهر ، اتّباع و عدم اتّباع معلوم فرمايد . پس حق - عزّ و علا - مشتاق است در صور مظاهر ، كه حجاب مرتفع گرداند و بر [13] بنده متجلى شود . و اين نزد موت ارادى يا طبيعى [14] بود ، كه

[1] د ، س ، ع : ندارد .
[2] س : لا وجوده .
[3] د : فيتبل . و : فينيل .
[4] د ، س : را دوست .
[5] س : و ليكن .
[6] د ، س : ديدار ممكن نيست .
[7] و : ايرادى .
[8] و : قوله .
[9] د : مانند است .
[10] د : الرّسل .
[11] س : اشتياقى .
[12] د ، س : « تا » ندارد .
[13] و : بينندهء .
[14] س : طبيعى كه به باران .

510