بصورته ، احالنا - تعالى [1] - في العلم به على النّظر في الحادث و ذكر أنّه أرانا آياته فيه فاستدللنا بنا عليه . فما وصفناه بوصف إلَّا كنّا نحن ذلك الوصف إلا الوجوب [2] الخاصّ الذّاتىّ .
* شرح اين همه روشن است . و ضمير در « فيه » راجع است به حادث .
* متن فلمّا علمناه بنا و منّا نسبنا إليه كلّ ما نسبناه إلينا .
و بذلك وردت الإخبارات الإلهيّة على السنة التّراجم [3] إلينا .
* شرح يعنى چون ما حق را در خود شناختيم ، پس هر چه حق [4] آن را به ما نسبت كرد ، از صفات كمالى [5] چون علم و قدرت و حيات ، ما همان به حضرت وى نسبت كرديم ، و آن چه از إخبارات الهى به ما رسيد چون « مرضت فلم تعدني . و * ( الله يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ ) * . و * ( سَخِرَ الله مِنْهُمْ ) * . و ضحك الله ممّا فعلتها [6] البارحة . » . اين جمله [7] اگر نه آن [8] بودى كه حق - تعالى - به خود نسبت فرمود [9] ، هر آينه كس را مجال گفتن [10] نبودى . زيرا كه اين جمله ، نسبت با خلق از صفات ناقصه است .
شعر [11] < شعر > و يقبح من سواك العقل عندي و تفعله فيحسن منك ذاكا < / شعر > فوصف نفسه لنا بنا فإذا شهدناه شهدنا نفوسنا ، و إذا شهدنا شهد نفسه [12] .

[1] د : اللَّه تعالى .
[2] د ، س ، و : الوجوب الذاتي الخاص .
[3] د : التراجم الرسل .
[4] س : حق تعالى .
[5] د ، س : كمال .
[6] د ، س : فعلنا .
[7] د ، س : اين جمله را .
[8] س : آن حق .
[9] د ، س : فرموده بودى كس را .
[10] د : سخن گفتن .
[11] س : قال المحقق رحمه اللَّه .
[12] د : و إذا شهدنا نفسه .

45