فيها في النّوم ، ثمّ بعد ذلك يعبّر - أي يجاز [1] - عنها إلى امر آخر يقتضي التّنزيه عقلا . فإن كان الَّذي يعبّرها ذا كشف أو [2] ايمان ، فلا يجوز عنها إلى تنزيه فقط بل يعطيها حقّها في [3] التّنزيه و ممّا ظهرت فيه .
* شرح گفت انسان در خواب حق را مىبيند به صورتى [4] از صور ، و در آن شك ندارد . و لوازم آن صورت كه شكل و لون [5] به تبعيّت آن صورت لاحق حق گشته ، و اين [6] عين تشبيه است . باز چون بينندهء آن واقعه با معبّر صاحب نظر حكايت كند ، او در تعبير گويد كه ، حق از صورت و لوازم آن منزّه است ، بل [7] مراد از صورت چنين و چنين است ، و آن عين تنزيه باشد در تحت تشبيه ، بلكه عين تشبيه [8] است . زيرا كه از صورت محسوس به معنى معقول رفته ، و [9] آن را معيّن و محدود كرده ، كه مراد اينست . و اگر معبّر صاحب كشف باشد يا مقلَّد به ايمان هر دو طرف [10] رعايت حق كند ، كه حق منزّه است از صور خياليّه و مثاليّه [11] و حسيّه [12] . اما به حسب صفات و اسما حق را در مراتب عالم ظهور است .
* متن فاللَّه على التّحقيق عبارة لمن فهم الإشارة .
* شرح يعنى لفظ « الله » در « الله اعلم » عبارت [13] است از حقيقتى كه در صور رسل ظاهر شده ، وليك [14] كسى را كه از اهل اشارت [15] است .

[1] د ، و : يجاوز .
[2] ع : و ايمان .
[3] و ، د ، س : من التنزيه .
[4] س : بصور از صور .
[5] د : لونست .
[6] د : و اين تشبيه است .
[7] د : بلك . س : بلكه .
[8] د ، س : تشبيه زيرا كه .
[9] د : و اين را .
[10] د : هر دو طرف را .
[11] س : مثليه .
[12] د : جسميّه .
[13] د ، س : عبارتست .
[14] د : و لكن . س : و ليكن .
[15] د ، س : اشارتست .

429