نام کتاب : شرح فصوص الحكم نویسنده : خواجه محمد پارسا جلد : 1 صفحه : 349
و امّا وجوبى [1] آن رحمتيست كه حق - عزّ اسمه - بر نفس خود واجب گردانيد كه « كَتَبَ [2] عَلى نَفْسِه الرَّحْمَةَ » . و آن [3] در مقابل عمل صالح به عبد رسد [4] ، از اسم « الرّحيم » در كار [5] آخرت . و دخول [6] الرحيم في الرحمن ، چنان [7] كه دخول خاص در تحت عام . * متن فإنّه * ( كَتَبَ عَلى نَفْسِه الرَّحْمَةَ ) * « سبحانه » ليكون ذلك للعبد بما ذكره الحقّ من الأعمال الَّتي يأتى بها هذا العبد ، حقّا على الله - تعالى [8] - أوجبه له على نفسه يستحقّ [9] بها هذه الرّحمة - أعنى رحمة الوجوب . * شرح يعنى واجب گردانيدن [10] حق - عزّ شأنه - بر نفس خود رحمت را ، از براى بندگان ، نيست إلَّا محض امتنان . زيرا چه فرض بر ذات خود چيزى فرمود كه آن وى را هيچ فرض نبود ، تا [11] در مقابل اعمال [12] عباد به اسم مجازات و عوض طاعات ، ايشان را مثوبات و درجات دهد . * متن و من كان من العبيد [13] بهذه المثابة فإنّه يعلم من هو العامل منه [14] . * شرح يعنى هر كه بدين [15] مثابت رسيد كه براى او حق [ درجات و مثوبات ]
[1] س : وجوذيى . [2] د : كتب ربّكم . . . س : كتب أنّكم . [3] س : و آن مقابل . [4] د : مىرسد . [5] د ، س : دردار . [6] د ، س : و دخل الرّحيم . [7] س : چنانكه خاص در تحت عام . [8] د ، س ، و : ندارد . س : اوجب له . [9] د : ليستحق . [10] س : گردانيد . [11] س : تا مقابل . [12] د : اعمال به اسم . [13] س : من العبد . [14] س ، و : به منه . [15] د : بدترين مثابت رسد .
349
نام کتاب : شرح فصوص الحكم نویسنده : خواجه محمد پارسا جلد : 1 صفحه : 349