همه [1] و چون اعتبار آن كند ، كه ظاهر او مجلاى [2] باطن است ابدا ، گويد [3] اوست كه متجلَّى است و هم اوست كه متجلَّى [4] له است . پس ازين [5] عبارت عجيبتر چه باشد كه يك حقيقت بذاته [6] مقتضى چندين اعتبارات باشد ، و او به وحدت حقيقت خود [7] مبرّا و منزّه از عدّ و حدّ .
* متن < شعر > فمن ثمّ [8] و ما ثمّة و عين ثمّ [9] هو ثمّة فمن قد عمّه خصّه [10] و من قد خصّه عمّة فما عين سوى عين [11] فنور عينه ظلمة [12] فمن يغفل عن هذا يجد في نفسه غمّه و ما يعرف ما قلنا سوى عبد [13] له همّة < / شعر > * شرح يعنى ، چون [ يك ] عين واحدة است كه تكثّر در آن نيست ، پس [14] آن كه آن جاست كيست [15] ؟ و اين [16] كه اينجاست [17] چيست ؟ و حال آن كه ظاهر شد در صورت [18] هم اوست كه ظاهر شد در صورتى ديگر [19] . پس آن كس [20] كه عام گردانيد وجود را بر اعيان ، هم اوست [21] كه خاص گردانيد بر يك وجود و هم آن كس كه خاص گردانيد وجود را ، و با [22] هيئت معيّنه گردانيد هموست [23] كه او را عام

[1] د : « همه » ندارد .
[2] و : مجلئ .
[3] د ، گويد كه . س : زيرا گويد كه .
[4] س : متجلَّى است .
[5] د ، س : ازين عجيبتر كه يك .
[6] د ، س : بذاتها .
[7] د : خود از عدد و حصر مبرّا و منزّه . س : مبرّا و منزّه از عدد و حصر .
[8] د ، س ، و : ثمه .
[9] س ، و : ثمه .
[10] س : خصّه عمّه .
[11] س : « عين » ندارد .
[12] س : ظلمت .
[13] د ، س ، و : نفس .
[14] س : پس آن جا كيست .
[15] د : « كيست » ندارد .
[16] د : آن كه . س : آن چه .
[17] د ، س : آن جاست .
[18] د ، س : در صورتى .
[19] د : صورت .
[20] د : آن كه .
[21] س : هموست .
[22] د ، س : ماهيّت .
[23] د : هم اوست كه آن را . . .

277