إلَّا نفسك و لا تذمّ إلَّا نفسك ، و ما يبقى للحقّ [1] الَّا حمد افاضة الوجود لأنّ ذلك له لا لك .
* شرح خلاصه سخن آنست كه حق گاه آينه عالم است ، و گاه عالم آينه حق .
پس اگر تو آينه حق باشى [2] حكم ترا باشد در نمايندگى . زيرا كه ظهور حق در آينه تو به حسب قابليّت تو بود و اگر حق مرآت تو باشد ، حكم هم ترا [3] باشد كه در آينه خود را و استعداد خود را مشاهده كنى . و اگر گويى من موجودىام [4] به اين اعتبار كه وجود از حق به من فايض گشت و من به آن وجود پيدا شدم ، هم حكم [5] ترا باشد درين وجود ، و اگرچه [6] حق فايض [7] و حاكم است ، امّا بجز افاضت وجود نمىفرمايد [8] ، و آن نيز به حسب استعداد تو و به [9] موجب اقتضاى عين تو .
* متن فأنت غذاؤه بالأحكام [10] ، و هو غذاؤك بالوجود . فتعيّن عليه ما تعيّن عليك . فالأمر منه إليك و منك [11] إليه . غير أنّك تسمّى مكلَّفا و ما [12] كلَّفك إلَّا بما قلت له كلَّفنى بحالك و بما أنت عليه . و لا يسمّى مكلَّفا : اسم مفعول .
* شرح أي لا يسمّى الحقّ مكلَّفا . ديگر ظاهر است .
* متن < شعر > فيحمدني و أحمده و يعبدني و أعبده ففي حال أقرّ به و في الأعيان أجحده < / شعر >

[1] س : « للحقّ » ندارد .
[2] د : . . . باشى ترا باشد .
[3] د : مر ترا باشد .
[4] س : موجودام .
[5] س : حكم همه ترا . د : حكم هم مر ترا .
[6] د : اگرچه .
[7] د ، س : فايض است و حاكم است .
[8] د : نمىفزايد .
[9] د : و موجب .
[10] و : في الاحكام .
[11] س : منه .
[12] س : للمكلَّف .

161