كردند ، اگر چه ندانستند .
* متن فجاء المحمّدىّ و علم أنّ الدّعوة إلى الله ما هي من حيث هويّته و أنّما هي من حيث أسماؤه ، فقال [1] « يَوْمَ نَحْشُرُ الْمُتَّقِينَ إِلَى الرَّحْمنِ وَفْداً » فجاء بحرف الغاية و قرنها [2] بالاسم فعرّفنا أنّ العالم كان [3] تحت حيطة اسم إلهىّ أوجب عليهم أن يكونوا متّقين .
* شرح يعنى چون نوبت دعوت به محمّد [4] رسيد دانست كه دعوت [5] به حق نه از جهت هويّت حق است ، چرا كه هويّت احديّت با همه يكسانست و در هر موجودى هست . و دعوت از اسماى جزئيّات به كليّات ، و از كليّات به اسم جامع باشد .
يعنى دعوت از اسم مضلّ به هادى و از خافض به رافع ، و از ضارّ به نافع ، و از رحمن به الله .
پس شناسا گردانيد ما را كه عالم اسماى الله است . و جمله در تحت حيطهء اسم جامعاند كه آن « رحمن » است . پس واجب گردانيد بر اهل عالم كه پرهيز كنند ، از آن كه بر عبادت يك اسم از اسما مقيم باشند . و [6] بايد كه عبوديّت حق به جميع اسما كنند تا عبوديّت الله كه اسم جامعست [7] بر ايشان صادق آيد .
* متن فقالوا في مكرهم « لا تَذَرُنَّ آلِهَتَكُمْ وَلا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلا سُواعاً ، وَلا يَغُوثَ وَيَعُوقَ [8] وَنَسْراً » ، فإنّهم إذا تركوهم جهلوا

[1] س : فقل اللَّه تعالى .
[2] س : و قرارا .
[3] س : « كان » ندارد .
[4] س : به محمّد عليه السّلام .
[5] س : دعوت حق .
[6] د ، س : و عبوديّت حق .
[7] د ، س : جامع است .
[8] د ، س : و لا يعوق .

119