7 فصّ حكمة عليّة في كلمة إسماعيلية تخصيص حكمت عليّه به كلمهء اسماعيليه از آن جهت شد ، كه اسماعيل وعاى [1] روح محمّدى بود كه مظهر جامع [2] كمالات حقيّه است . لا جرم مخصوص گشت به [3] تشريف « وَجَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ [4] صِدْقٍ عَلِيًّا » .
* متن اعلم أنّ مسمّى الله احدىّ بالذات كلّ بالأسماء و [5] كلّ موجود فما له من الله إلَّا ربّه خاصّة يستحيل أن يكون له الكلّ .
* شرح يعنى اگر چه همهء موجودات در تحت ربوبيّت « الله » اند كه رب الأرباب است ، امّا هر جنسى و نوعى و شخصى [6] را حصّهء خاصّه هست [7] از مطلق ربوبيّت « الله » ، كه آن [8] مربّى و مقوّم اوست . و چون معلوم شد كه اسماعيل مظهر اسم « العلىّ » بود ، و « العلى » اسمى [9] از اسماى ذات ، شيخ - قدّس اسراره [10] - خواست تا دو مرتبه اى [11] كه آن اسم راست : احديّت و كليّت درين حكمت بيان كند .
* متن و أمّا الاحديّة الإلهيّة فما لواحد فيها قدم ، لانّه لا يقال

[1] د ، س : دعاى .
[2] د : جميع .
[3] د ، س : « به تشريف » ندارد .
[4] د ، س : لسانا .
[5] و : فكلّ . د : علاوه بر متن در حاشيه : « فكلّ شخص اسم هو ربّه ذلك الاسم جسم و هو قلبه » اضافه دارد .
[6] س : حصني .
[7] س : نيست .
[8] د : كه او .
[9] د ، س : اسمى است .
[10] د ، س : قدس سره .
[11] د : مرتبه كه .

185