حدّثتكم عنه ، كان لا يمرّ به يوم من الايام إلَّا أشبع فيه مسكينا فصاعدا - ما أمكنه - فإذا كان الليل نظر الى ما فضل عن قوت عياله يومهم ذلك ، فجعله في جراب ، فإذا هدأ الناس وضعه على عاتقه و تخلَّل المدينة ، و قصد قوما لا يسألون الناس إلحافا ، ففرّقه فيهم من حيث لا يعلمون من هو . و لا يعلم بذلك احد من اهله غيري ، فإنّي كنت اطَّلعت على ذلك منه ؛ يرجو بذلك فضل إعطاء الصّدقة بيده و دفعها سرّا . و كان يقول : « إنّ صدقة السّرّ تطفىء غضب الرّبّ » [1] .
( 1 ) امام باقر « ع » - هنگامى كه پدرش على بن الحسين « ع » را غسل مىداد ، كسانى به سجده گاههاى او در زانو و پشت پا نظر كردند كه همچون زانوى شتر مىنمود ، بر شانهء او نيز همانند آن ديدند ، به امام باقر گفتند : اى پسر پيامبر ! آنها را مىدانيم كه از فراوانى نماز و طول سجده پديد آمده است ، ولى اين كه بر شانهء او مىبينيم از چيست ؟ گفت : اگر زنده مىبود چيزى در اين باره به شما نمىگفتم ، روزى براو نمىگذشت كه در آن يك يا چند بينوا را سير نكند ، و چون شب فرا مىرسيد ، آنچه را كه از خوراك عيالش در آن روز زياد مانده بود در انبانى مىنهاد و هنگامى كه مردمان در خانه هاى خود آرام مىگرفتند آن انبان را بر دوش مىگرفت و در شهر به راه مىافتاد و به سراغ كسانى مىرفت كه نيازمند بودند و روى سؤال نداشتند ، و آن را ميان ايشان بخش مىكرد و آنان او را نمىشناختند . و از خاندان او كسى جز من از اين امر آگاه نبود . از اين كار مقصودش آن بود كه به دست خود و در پنهانى صدقه دهد و مىگفت : « صدقهء پنهانى خشم خدا را فرو مىنشاند » . 5 - الامام الكاظم « ع » - كان ابو الحسن موسى « ع » أعبد اهل زمانه ، و أفقههم ، و أسخاهم كفّا ، و أكرمهم نفسا . و روي أنّه كان يصلَّي نوافل الليل و يصلها بصلاة الصّبح ، ثم يعقّب حتى تطلع الشمس ، و يخرّ لله ساجدا فلا يرفع رأسه

[1] « دعائم الاسلام » 1 / 246 .

762