< صفحة فارغة > [ حق امام جماعت ] < / صفحة فارغة > ( و امّا حقّ امامك في صلاتك فان تعلم انّه تقلَّد السّفارة فيما بينك و بين ربّك عزّ و جلّ و تكلَّم عنك و لم تتكلَّم عنه و دعا لك و لم تدع له و كفاك هول المقام بين يدي الله عزّ و جلّ فإن كان نقص كان عليه دونك ، و ان كان تماما كنت شريكه و لم يكن له عليك فضل ، فوقا نفسك بنفسه و صلاتك بصلاته فتشكر له على قدر ذلك ) ( 1 ) و اما حق امامت در نمازت كه مراد پيشنماز است نه امام زمان چون حقوق أو مثل حقوق الهى است ، آنست كه بدانى كه أو را مقدم داشته‌اند تا بدل از همه با حق سبحانه سخن گويد و مناجاة كند لهذا « * ( إِيَّاكَ نَعْبُدُ ) * الخ » بلفظ جماعة واقع شده است ، و امام مىگويد كه خداوندا ما همه بندگى مىكنيم ترا و بس ، و همه استعانت از تو مىخواهيم و بس و همه را هدايت كن به راه راست محبت و معرفتت ، و امام بدل از تو سخن مىگويد و تو از جانب أو سخن نمىگويى ، و أو از جهة تو دعا مىكند و تو از جهة أو دعا نمىكنى ، و أو خود را در آورده است در هول ايستادن نزد حق سبحانه و تعالى چنان كه كلانتر شهر به نزد پادشاه رود و از جهة رعايا سخن كند در نهايت خوفست كه مبادا از أو ترك أدبي يا خلاف آدابى صادر شود و در معرض خطاب و عتاب پادشاهى در آيد همچنين امام چون قرائت مىكند و مامومان بأمر الهى به أو گذاشته‌اند پس مىبايد كه با حضور قلب متوجّه جناب أقدس الهى باشد و از أو غافل نشود پس اگر در نماز أو نقصى باشد بر اوست و بر تو نيست چنان كه گذشت و اگر نمازش كامل است تو شريكي با أو ، و مع هذا امام را بر تو تفوقى نيست غالبا بلكه أئمة مىخواهند كه مامومان بسيار باشند پس خود را فداى تو كرده است في الحقيقة در خطاب و عتاب و سينه خود را سپر بلاى تو كرده است و نماز ترا به نماز خود محافظت نموده

784