صحاح سته و غير آن روايت كرده‌اند أئمة و خلفاء اثنى عشر را ، و جمعى از علماء گفته‌اند كه قطع نظر از أحاديث نيز ظاهر است كه مراد ايشانند زيرا كه قبيح است كه حق سبحانه و تعالى امر فرمايد به أطاعت غير معصوم چون ممكن است كه غير معصوم امر كند به شرك و كفر و فسق چنان كه واقع شد از خلفاء بنى اميّه و بنى عباس ، و أكثر علما عامه در كتب خود ذكر كرده‌اند از كفر يزيد و حجاج و وليد و اتباع ايشان و غير ايشان و ليكن همه را اجتهاد ناميده‌اند هر گاه جايز باشد كه حضرت سيد المرسلين را صلى الله عليه و آله تكذيب نمودن و انكار قرآن و سنّت كردن به اجتهاد چنان كه بكرّات و مرات گذشت جميع مشكلات حل مىشود .
و بدان كه تا هدايت الهى نبوده باشد آيات و معجزات فايده ندارد و هر معجزه كه بينند أقل مرتبه اش آنست كه بگويند كه ما علم سحر نمىدانيم شايد اين سحر باشد ، و از اين جهت است كه فضلاء عامه مانند سيد شريف با نهايت تحقيق و تدقيق در أكثر مسائل چون به امامت مىرسند سخنى چند مىگويند كه هر عاقلى بطلان آن را به بديهه مىيابد ، ى و حمل مىكند بر آن كه البتة شيعه بوده است و در اين كلمات تقيه كرده است يا بر آن كه « ختم الله على قلوبهم و على سمعهم و على ابصارهم غشاوة » در ايشان واقع شده است ، و علاجى به غير از اين نيست كه مدتي تضرع و زارى كنند و مشغول رياضات شوند و تعصب و عناد و حب مذاهب آباء و اسلاف را از نفس خود بيرون كنند تا حق سبحانه و تعالى بفضل خود بينايى كرامت فرمايد ، و تو خبيرى به آن كه نهايت مراتب فضل در اين زمان اينست كه نقيضين و ضدين را به شبهات اثبات توانند نمود نزد جاهلان ، و شرايع دين را موافق آراء باطله خود توانند ساخت « نعوذ بالله من غضب الله و نكاله و هدانا الله تعالى و إياكم

745