عرفه مىبود مىبايست چهار ماه و يك روز باشد و اشتباه از اين شده است كه گمان كرده است كه متن اين نيز مثل آنست و ممكن است كه در اين حديث عبارت صدوق نيز بوده باشد بعد از اين عبارت گفته است ، لهذا در آخر حديثي كه فضيل روايت كرده است و حفص و فضيل موافق روايت كرده باشند .
و اين اظهر است بدان كه عامه و خاصه در سبب نزول ذكر كرده‌اند از آن جمله علي بن إبراهيم كالصحيح از كناني روايت كرده است از حضرت امام جعفر صادق صلوات الله عليه كه اين آية نازل شد بعد از رجوع حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله از تبوك و چون حضرت سيد المرسلين صلى الله عليه و آله فتح مكة فرمودند كفار را منع نكردند از حج در آن سال و قاعده عرب در حج آن بود كه هر كه در جامه خود طواف مىكردند آن جامه را تصدق مىكردند پس اگر مىخواستند كه تصدق نكنند از جهة فقر يا غير آن از أهل حرم جامه به عاريت يا كرايه مىگرفتند و طواف مىكردند در آن جامه و اگر بهم نمىرسيد به عارية يا كرايه برهنه طواف مىكردند پس زنى از عرب آمد و جميله نام داشت و اسم با مسمى بود و عارية و كرايه بهم نرسيد و جامه ديگر نداشت كه اگر جامه اش را تصدق كند آن را به پوشد برهنه طواف كرد و يك دست بر قبل و يكى بر دبر گذاشت و مردمان تماشا مىكردند و چون از طواف فارغ شد جمعى به خواستگارى أو برخاستند گفت شوهر دارم و قاعده حضرت سيد المرسلين اين بود كه هر كه ابتدأ به قتال حضرت نكند حضرت با أو جهاد نفرمايند پس حق سبحانه و تعالى سوره برائت را فرستاد و حضرت آن سوره را به أبو بكر داد كه برود و بر أهل موسم بخواند و چون أبو بكر بيرون آمد جبرئيل آمد و گفت كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه اداى

260