فرموده‌اند و از اين أسلوب ظاهر مىشود كه صدوق حديث سابق را چنان فهميده است كه در احتمال ثاني مذكور شده نه به نحوى كه علما گفته اند ( و في رواية عليّ بن عطيّة عن أبيه عن أبي جعفر صلوات الله عليه قال لمن اتّقى الله عزّ و جلّ ) ( 1 ) و كالصحيح منقول است از عطيه بن عبيد كه حضرت امام محمد باقر صلوات الله عليه فرمودند در تفسير « * ( لِمَنِ اتَّقى ) * » كه مراد الهى آنست كه بر أو گناهى نيست كه متقى باشد در احرام يا در بقيه عمر و ظاهرش تقواست از كباير و صغاير و محتمل است كه مراد كباير باشد چنان كه در حديث كالصحيح وارد است ، و در روايات صحيح و حسن كالصحيح وارد است كه مراد تقواست از شرك كه عبارتست از مذهب باطل و حضرت فرمودند كه پاك شدن از گناهان مخصوص شيعيان است كه حج ايشان صحيح است و باقي مردمان سياهى لشكر اسلامند و از مسلمانان نيستند ( و روى انّه يخرج من ذنوبه كهيئة يوم ولدته أمّه ) ( 2 ) و در أحاديث صحيحه و كالصحيحه بسيار وارد شده است و بعضي از آن گذشت كه حاجيان بر سه قسمتند يكى آن كه از آتش دوزخ آزاد مىشوند و به عبارت ديگر گناهان گذشته و آينده ايشان را مىآمرزند و اين جماعت أفضل حجّاجند .
و طايفه ديگر كسانىاند كه گناهان گذشته ايشان را مىآمرزند مثل روزى كه از مادر متولَّد شده‌اند و در آينده اگر متقى باشند از كباير مغفورند و آن چه صدوق ذكر كرده است اين جماعتند يا أعم از اين طايفه و طايفه أولى زيرا كه در اين معنى هر دو شريكند و طايفه أولى زيادتى دارند ، پس هر كه متقى باشد در بقيه عمر البتة مغفور است و طايفه سيم كفارند كه غير اثنى

239